չհուսահատեցնի։ Ամենը գիտեն, որ նա եղել է շռայլ, բայց երեք հարյուր քսան հազա՜ր... ո՛չ, այդքան փող նա երբեք չի ունեցել։
— Լա՛վ, ես քեզ չեմ խեղդում,— ասաց պարտատերը,— ժամանակ կտամ, որ քիչ-քիչ վճարես պարտքդ,— մի, երկու, էհ, երեք տարի, հերիք է։
— Իսահակ,— կրկնեց Միքայելը և ձայնը դավաճանեց կամքին։
— Բավական է. ազգականությունն իր տեղն ունի, հաշիվն իր տեղը։ Պարոննե՛ր, խոսեցե՛ք, ինչո՞ւ եք լռում։
Սուլյանը տակավին չգիտեր՝ ում կողմը բռնի։ Հոգով Միքայելին էր հավատում, բայց ինչո՞ւ չլռել, քանի որ խոսելը կարող է գրգռել կամ մեկին, կամ մյուսին։ Ավելի խելացի է միամիտ ձևանալ, նայել ապշած մերթ մեկին, մերթ մյուսին, ցույց տալ, թե դեռ ոչինչ չի հասկանում վեճից։
Սմբատն աշխատեց համոզել փեսային՝ լավ մտածել արածի մասին։ Չէ՞ որ նա քրեական հանցանք է գործում, կարող է աքսորվել։
— Էէ, թող աքսորվեմ,— ասաց պարտատերը,— եթե աշխարհի երեսին արդարադատություն չկա։ Հավատացեք, ես ոչինչ չէի պահանջիլ, մի բան էլ գրպանիցս կբաշխեի, եթե Ալիմյանները միլիոններ չունենային։ Ունեն, ուրեմն կստանամ հալալ փողերս, ինչպես արքունական բանկից։
— Որ այդպես է,— կատաղեց Միքայելը, չկարողանալով այլևս ստորանալ հակառակորդի առջև,— մի հատ ասեղ չես ստանալ, որ ագահ աչքդ կոխես։ Դու մոռանում ես, որ ես հավասար ժառանգ չեմ և միայն այն ժամանակ կդառնամ, երբ կամուսնանամ։ Իսկ ես երբեք չեմ ամուսնանալ։ Գնա, տեսնեմ ումից կառնես փողերդ։
Մարութխանյանը հեգնորեն ժպտաց, ոտը ոտի վրա գցելով՝ հաստլիկ բեղերի ծայրերը ոլորելով։ Նա ապահով է. Սմբատը երբեք չի թույլ տա, որ եղբայրն «անկարող պարտապան» հրապարակվի։ Նա կտա եղբոր պարտքերը։ Այդ էր արտահայտում նրա դիվային ժպիտը, որ օձի պես խայթեց Միքայելին։
