համար, թե կարող է Սմբատ Ալիմյանի հետ խոսել աներկյուղ, նույնիսկ անտարբեր։ Նա ոչինչ ակնկալություն չունի յուր սիրուց. հափշտակվել է անշահ, այնպես, ինքն էլ չգիտե ինչո՞ւ։ Եվ երբեք, երբեք չի ունեցել հանդուգն փափագ՝ տիրանալ մի անձի, որ օրենքով ուրիշին է պատկանում, այն էլ մի խելոք, բարի, առաքինի կնոջ։ Մի կնոջ, որ ուզում է նրա անկեղծ բարեկամուհին դառնալ։ Ոչ, նրա համեստությունը, աշխարհայացքը, նրա ամբողջ բարոյական կազմը դեմ են այս հանցավոր մտքին։
Հոր առավոտյան աղաղակը սթափեցրեց նրան։ Մի՞թե արդեն լուսացել է, և նա դեռ անքուն է։ Այս արդեն խելագարություն է։ Ախ, հիվանդի այդ սոսկալի մրմունջներն անգամ չեն խլացնում նրա սրտի վիշտը գեթ մի քանի րոպե։ Ախ, այս տանը երկու հիվանդ կա. մեկին հալածում է կրակի սարսափը, մյուսին՝ հանցավոր սիրո ահը։ Տարբերությունն այն է, որ մեկը յուր կսկիծն արտահայտում է աղաղակներով, մյուսն այրվում է ներքուստ և ստիպված է լռել, միշտ լռել։ Այլևս բավական է. թող նա կործանվի, բայց կործանվի գեթ մի անգամ տանջված կրծքից սուր ճիչ արձակելով։
— Մամա, հանգիստ թող ինձ, մամա, ես հիվանդ չեմ։
— Երանի միայն հիվանդ լինեիր, որդի, դու ուրիշ ցավ ունիս...
Շուշանիկը բաց արավ լուսամուտները, նայեց դեպի դուրս։
Մի շաբաթ էր անձրևները դադարել էին, գետինը չորացել էր։ Տեղ-տեղ երևում էին օազիսների պես կանաչ տարածություններ, ուր չկային սև նավթի հետքեր, երկիրը ծածկվել էր նոսր խոտով։ Փույթ չէ, որ բնությունն այստեղ խղճուկ է — մթնոլորտը տոգորվել էր գարնան արբեցուցիշ ոգով։
Շուշանիկն ուղղեց ճակատի վրա սփռված մազերը, անցավ հոր սենյակը։ Հիվանդը դեռ մրմնջում էր, երկյուղած աչքերը դռներին հառած։ Ամեն րոպե սպասում էր, թե ահա, ահա պիտի գան «անաստվածները» և իրեն տանեն դուրս, ձգեն կրակի մեջ։
