Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 3.djvu/422

Հետևյալ առավոտ Միքայելը տելեֆոնով Սմբատին ասաց.

— Ես կատարում եմ մեր հոր վերջին կամքը։ Վճարիր Մարութխանյանի պարտքերն իմ ժառանգությունից...

Դարձվածը հասկանալի էր՝ «մեր հոր վերջին կամքը»։ Միքայելը ամուսնանում է և պարզ է՝ ում հետ։

«Նա բախտավորվեց,— ասաց Սմբատը մտքում,— իսկ ես միշտ կմնամ անբախտ»․․․