Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 3.djvu/455

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Ես սեր եմ սիրում։

— Սե՞ր, հա՛, համեղ բան է, բայց մայրս մեզ սեր չի տալիս։ Կարագ է պատրաստում ու ծախում։ Լավ, կասեմ մորս, որ վաղը քեզ համար սեր պատրաստի։ Կգա՞ս։

Վարդանն այլևս չկարողացավ իրեն զսպել ու ասաց․

— Բայց ես քո ընկերը չեմ։

— Ինչո՞ւ։

— Հայրս ասում է, վաճառականի որդին իրան պետք է հպարտ պահի, ամեն մեկի հետ չընկերանա։

— Հա՜ա՜,— արտասանեց Մինասը անգիտակցաբար նայելով Վարդանի ոսկեզօծ գոտուն ու փայլուն կոշիկներին, կարմրեց,— ես չէի իմանում։ Այդ մասին ավետարանում գրվա՞ծ է։

— Ավետարանն ի՞նչ գործ ունի այստեղ։

— Ինչպես չէ, հայրս ամեն երեկո կարդում է ու ասում «Ամեն օրենք ու հավատ ավետարանից է գալիս»։ Ուրեմն մեր տուն չե՞ս կարող գալ, ամո՞թ է, ափսո՜ս․․․

Սակայն Վարդանը չէր ուզում վիրավորել բարեսիրտ դասընկերոջը, որ ամեն օր նրան օգնում էր դասեր սովորելուն ուստի հարցրեց․

— Ձեր կովը հորթ ունի՞։

— Իհարկե, ունի։ Մի շատ սիրուն, չաղ հորթ է։ Ամեն օր ճաշից հետո տանում եմ նրան քաղաքից դուրս արածացնելու։

— Ասում ես էգուց կիրակի՞ է։

— Կիրակի է։

— Մեր խանութը փակ է լինելու, դաս չկա, տեսնենք, կարելի է, որ գամ։

— Շա՛տ լավ,— ուրախացավ Մինասը,— ուրեմն մայրիկիս կասեմ, որ քեզ համար սեր պահի։

— Հապա ինձ չե՞ս կանչում,— մեջ մտավ նախանձոտ Մարտիրոսը, որ լսել էր այդ խոսակցությունը։

— Դու առանց կանչելու էլ, ամեն օր գալիս ես,— պատասխանեց Մինասը։

— Թող էգուց չգա,— շշնջաց Վարդանը Մինասի ականջին։