Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 3.djvu/467

Մի օր նա հարցրեց․

— Հայրիկ, աշխարհի երեսին ամենից մեծ վաճառականը ո՞վ է։

Աթանեսը առանց տատանվելու պատասխանեց․

— Մարոզովը։

— Էլ նրանից հարուստ մարդ չկա՞։

— Կա։

— Ո՞վ է։

— Մի ջհուդ։

— Ի՞նչ է այդ ջհուդի անունը։

— Ուռշիդ․․․

— Հայրիկ, Ուռշիդն ինչքա՞ն փող ունի։

— Դժվար է ասել, նրա հարստությունը չափ չունի, ինչպես ծովի ավազը։

— Բայց ինչո՞վ է նա այդպես հարստացել։

— Խարթութով,— պատասխանեց Աթանեսն ամենայն լրջությամբ։

— Բա՜ա,— զարմացավ Վարդանը։

— Պատերազմի տարին Ուռշիդի պապը խարթութով ներկել է ջուրը և գինու տեղ ծախել զորքին։

— Ուրեմն մարդկանց խաբել է, գողություն է արե՞լ։

— Լավ լսիր, տղաս, վաճառականության մեջ գողություն կամ խաբեբայություն չկա, խելք կա և խելոքն էլ նա է, որ ջուրը գինու տեղ է ծախում, պղինձը ոսկու տեղ։

— Որտե՞ղ է այժմ այդ Ուռշիդը։

— Ֆռանգստանում։

— Մարդ գիտենար նա ինչ է ուտում։

— Կերակուրն ես ասո՞ւմ։ Նրա սիրած ուտելիքը տապակած գորտն է։

— Գո՞րտը,— գոչեց Վարդանը, իր ականջներին չհավատալով։

— Հրամանքս, գորտ։ Ասում են Ֆռանգստանում բոլոր մեծամեծները տապակած գորտ են ուտում, այս պատճառով էլ այնտեղ գորտը թանկ արժե, հատը մի ոսկի։

— Հատը մի ոսկի,— կրկնեց Վարդանը,— ուրեմն,— ավելացրեց մի փոքր մտածելուց հետո․․․