— Այո՛, դու չես այդ ժառանգության տերը, — կրկնեց Միքայելը։
— Մոտդ նամակադրոշմ կա՞,— հարցրեց Սմբատն ամենայն սառնասրտությամբ․— ուզում եմ այս նամակն իսկույն ևեթ փոստարկղ գցել տալ։
— Ես խնդրում եմ թողնել կատակներդ և լսել ինձ։
— Ասա՛, լսում եմ։
— Մեր հայրը քեզ ոչինչ չի կտակել, նույնիսկ մի աննշան բաժին։ Այն կտակը, որով տիրացել ես նրա հարստությանը, ապօրինի է։ Իսկականն ինձ մոտ է։ Եթե բարեհաճես, կարող ես ծանոթանալ նրա բովանդակության հետ։
— Երևի նոր ես ճաշից վեր կացել, գլուխդ մթնած է, գնա՛, հանգստացիր։
Միքայելը վրդովվեց։
— Ես հարբած չեմ և արթուն եմ ավելի քան երբևէ,— գոչեց նա և, ձեռը տանելով ծոցի գրպանը, դուրս բերեց մի քառածալ թուղթ։
Սմբատը մատը սեղմեց զանգակի կոճակին։ Ներս մտավ սպասավորը։
— Թադևոս,— հրամայեց նա,— այս նամակը տար ու փոստը ձգիր։
Սպասավորը վերցրեց նամակը և դուրս գնաց։
— Թղթի կտո՞ր, այդ ի՞նչ է,— հարցրեց Սմբատը նույն սառնասրտությամբ։
— Այո՛, թղթի կտոր, որ սակայն մեր հոր իսկական կտակն է։ Հավատում եմ քո ազնվության, ա՛ռ և կարդա․․․
Սմբատը ձեռքը մեկնեց թուղթն ընդունելու։
— Կա՛ց,— ասաց Միքայելը, ձեռը տանելով մյուս գրպանը,— ես սխալվեցի։ Մարութխանյանն ասում է՝ մեր ժամանակում ոչ ոքի չի կարելի հավատալ, նույնիսկ հարազատ եղբորը։ Նա ճանաչում է մարդկանց։
— Մանո՜ւկ,— արտասանեց Սմբատը, հեգնորեն ժպտալով, — երևի քեզ համար ուրիշ զորություն գոյություն չունի, բացի զենքը։
Նա վերցրեց թուղթը, բաց արավ, կարդաց, ստուգեց հոր ստորագրությունը և ասաց.
