Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 3.djvu/84

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

որ կանգնած էին վիճողների հետևում, հետ քաշվեցին երկյուղով։

— Տալո՞ւ ես թուղթ, թե ոչ,— գոռաց Միքայելն արագությամբ և սպառնալի ոտքի ելնելով։

Մելքոնը նայեց Սմբատի երեսին:

— Կարող ես տալ,— արտասանեց Սմբատը, չհանդուրժելով եղբոր ստորացումը։

Մելքոնը երկու թուղթ ձգեց Միքայելի առջև, երկուսն էլ երեսնիվայր ձգեց իր առջև։

Հետո գաղտնի նայեց իր թղթերին, աչք-ունքը թթվեցրեց և ասաց.

— Տալիս եմ...

— Քեզ տես,— արտասանեց Միքայելը։

— Յոթանոց է մտել...

Մելքոնը ձեռքի կոլոդից դրեց սեղանի վրա մի թուղթ ևս։ Նրա շրթունքները դողդողում էին։

— Անո՞ւնդ,— հարցրեց նա։

— Դո՛ւ ասա։

— Անո՞ւնդ։

— Վեց ա։

— Ցո՞ւյց տուր...

— Յոթ...

Եվ Միքայելն իր թղթերը պարզեց սեղանի վրա։ Նա համոզված էր, որ տարել է։ Բայց Մելքոնը շուռ տվեց իր թղթերը և ցույց տվեց երկու տասանոց և մի իննանոց։ Միքայելը ցնցվեց։

— Անկարելի է,— գոռաց նա, ինքն իրեն կորցնելով,— անկարելի է, ես չեմ թույլ տալ ինձ կողոպտելու։

— Խա՜ղ է, — ասաց Մելքոնը սառնարյուն,— վաղը կվճարե եղբայրը։

— Ավազա՛կ, դու իննոցը դուրս բերիր կոլոգի տակից։

— Շուլերը դու ես։

Սկսվեց իրարանցում։ Երկու հակառակորդները ոտքի ելան և մի-մի աթոռ բարձրացրին։ Մի վայրկյան ևս և նրանք պիտի հարձակվեին իրարու վրա։ Սմբատը բռնեց