Jump to content

Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 3.djvu/83

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Պակասացրո՛ւ,— դարձավ Միքայելը Մելքոնին,— տեսնում ես չի գալիս, թուղթը դիմադրություն չի սիրում։

— Հինգ հազար ռուբլի,— ավելի տաքացավ Մելքոնը։

— Կոնյա՛կ,— աղաղակեց Մոսիկոն։

Բաժակը դատարկեց, ձեռը դրեց ճակատին և մտածեց մե քանի վայրկյան։ Հետո վերցրեց անկյունում դրած թղթերից մեկը, նայեց գույնին։ Նա գուշակում էր խաղի ելքը։ Թուղթը կարմիր էր, կարելի էր գնալ։

— Վեց հազար,— ավելացրեց Մելքոնը, որ բոլորովին գունատվել էր։

Սմբատն աչքերը հառել է Միքայելի երեսին։ Տեսնում էր, որ եղբայրը գրգռվում էր և այս անգամ հասկացավ նրան։ Նա ինքը ենթարկվել էր խաղի դիվային զորությանը։

— Յոթ հազար,— արտասանեց Մելքոնը և, անմիջապես պատասխան չստանալով, ավելացրեց,— վախկոտնե՜ր...

Միքայելի ինքնասիրությունը վիրավորվեց։

— Գալիս է,— ասաց նա և նայեց եղբոր երեսին։

Սմբատը ձևացավ անտարբեր։

— Կատակ չէ, խաղ է,— ասաց Մելքոնը։

— Խաղի մեջ կատակ անողներից չեմ` թուղթ տուր ինձ։

— Գումարը պայծառացրու սեղանի վրա, հետո կտամ թուղթ։

— Կարող ես հավատալ, վաղը կստանաս,— ասաց Միքայելը և նորից նայեց եղբոր երեսին:

Նորեն Սմբատն անտարբեր ձևացավ։

— Կհավատամ, եթե թուղթը վերցնե եղբայրդ։

— Ուրեմն դու ինձ շուլե՞ր ես համարում,— գոչեց Միքայելը, ձեռն ուժգին զարկելով սեղանին։

— Քա՜վ լիցի, ես միայն քո վարկաընդունակությանը չեմ հավատում։

— Ես սնանկ չեմ, պարոն...

— Սնանկանում են նրանք, որոնք ունեին մի ժամանակ։

Տիրեց վայրկենական ընդհանուր շփոթություն։ Սազանդարաները,