սպասեցեք, մի բաժակ էլ կոնծեմ և գնամ ես էլ ծանոթանամ։
Սիմոն Լազրիչը դատարկեց մի բաժակ ևս։
— Իզուր նեղություն մի՛ քաշիր, Սիմոն Լազրիչ, Դոլմազովը քո ասած մարդը չէ, ռեխդ թիքա չի գցիլ։ Ես աղջկան էլ ճանաչում եմ և գիտեմ ինչ բան է։
— Ո՞վ է, ո՞վ է, Սերգեյ Իվանիչ,— կրկնեց դարձյալ միաբերան հետաքրքիր խումբը, շրջապատելով Սերգեյ Իվանիչին։
— Յուր գործակատարի աղջիկն է։
— Հաշտրախանցի՞ն, հա՛, ես էլ եմ տեսել, ես էլ եմ տեսել, շատ գեղեցիկ է,— ասացին միմյանց հետևից մի քանիսը։
— Գեղեցիկ լինելը գեղեցիկ է, բայց ինչ անես, որ․․․
Եվ Սերգեյ Իվանիչը, խոսքը չավարտելով, կրծքից մի հոգոց հանեց և գլուխը խորհրդավոր կերպով շարժեց։
— Ինչպե՞ս։
— Այնպես,— պատասխանեց Սերգեյ Իվանիչը, աչքի մեկը խփելով և շրթունքները կրծելով։— Տուն, տեղ, ամեն օր նվերներ, հորն և եղբորը պաշտոն լավ ռոճիկներով։
— Փա՛հ, քո վիզը կոտրվի Դոլմազով, օտարներից կշտացար, հիմա էլ հային ես ձեռք գցե՞լ,— բացականչեց Սիմոն Լազրիչր, ձեռների ափերը իրարու խփելով։
— Չեմ հավատում, ես Պոպովի աղջկան ճանաչում եմ, նա շատ հպարտ և խելոք աղջիկ է։ Դոլմազովը չի կարող նրա հետ խաղալ,— մեջ մտավ մի ուրիշը, որը մինչև այդ ժամանակ լուռ էր։
— Էհե՛, երևի, դու լավ չես ճանաչում Դոլմազովին,— պատասխանեց թերահավատին Սերգեյ Իվանիչը, գլուխը շարժելով։— Նա այնպիսի մարդ չէ, որ մեկի համար անօգուտ մի կոպեկ ծախսի, ուր մնաց այնքան բաներ բաշխի, ինչ որ բաշխում է Գասպարի աղջկան։ Տունը լեցրել է հազար տեսակ բաներով, էլի օր չի անցնում, որ մի նվեր չտանի հյուր գնալիս։
— Չէ, եղբայր, ես լավ եմ ճանաչում Դոլմազովին, գիտեմ ինչ հոգի ունի․․․
