Սմբատը հետ նայեց և կանգնեց։ Գավթում ոչ ոք չկար, բացի ծառայից, որ հեռվում ցնցուղով ջրում էր պարտիզի ծաղիկները։ Մայր ու որդի կարող էին խոսել վստահ, որ ոչ ոք չի լսիլ նրանց։
— Ի՞նչ ես ուզում,— հարցրեց որդին։
Որքան ևս աշխատեր մեղմ արտասանել յուր հարցը, այսուամենայնիվ, նրա ձայնի մեջ մայրն զգաց անսովոր խստություն։
— Ուզում եմ տխրությանդ պատճառն ինձ էլ հայտնես։
— Ես տխուր չեմ։
Ասաց որդին և անմիջապես շուռ եկավ, որ գնա, բայց մայրը խնդրեց սպասել։
— Դու ինձանից թաքցնո՞ւմ ես միտքդ,— հանդիմանեց Հռիփսիմեն,— միթե չե՞ս իմանում, որ ինձ վշտացնում ես։
— Շատ հետաքրքիրն ես,— պատասխանեց որդին տրհաճությամբ, և այս անգամ նրա ձայնի կոշտությունն ավելի զգալի էր։
— Սմբա՛տ...
Մի անսովոր դառն ժպիտ աղավաղեց որդու շրթունքներն, երբ մայրը կասկածելի հայացքով չափեց նրան ոտից մինչև գլուխ։
— Այդ, վերջապես, անտանելի է,— գոչեց նա, նստելով յուր աթոռի վրա,— այդ կյանք չէ, մայր, որ ես քաշում եմ։ Քո կասկածներն ինձ հալածում են։ «Սմբա՛տ, ինչո՞ւ ես տխուր, Սմբա՛տ, ինչո՞ւ ես լուռ, Սմբա՛տ, ինչո՞ւ չես ուտում, ինչո՞ւ չես խմում». Խոստովանվում եմ, այդ բոլորն ինձ արդեն ձանձրացրել է։
Մայրը աթոռը առաջ քաշեց և, աչքերը լայն բանալով, հառեց որդու երեսին։ Նա սպասում էր, որ վերջինը շարունակի։
— Ես տխուր եմ, որովհետև դու ինքդ ես ինձ ստիպում տխրել,— շարունակեց որդին սրտմտությամբ,— ամեն քայլափոխում խնամք, խնամք ու խնամք, մինչև երբ։ Գիշերն ուշ եմ վերադառնում — լաց ես լինում, մի տեղ զբոսնելու եմ գնում — խրատներով ես ճանապարհ դնում։ Չեմ ուտում — ստիպում ես ուտել, չեմ ուզում քնել, պահանջում ես որ քնեմ
