Ամբողջ օրը նա ոչինչ չասաց որդուն, միայն հետևյալ առավոտը դարձավ նրան.
— Որդի, երեկ հանաք էիր անում, չէ՞․․․
— Ի՞նչ հանաք։
— Թե պիտի գնաս։
— Բարեբախտաբար, ոչ։ Ամսույս վերջին ինձ բարի ճանապարհ մաղթիր։
— Այդ ինչպես կլինի,— արտասանեց Հռիփսիմեն՝ կմկմալով։
— Այնպես կլինի, որ կնստեմ կառք, կգնամ է ամեն ամառ կգամ մորս տեսնելու, ինչպես ուրիշներն են անում։
— Ուրիշները շատ որդիք ունին, ես մեկն ունիմ։
— Մեր հարևան այն աղքատ կինը քանի՞սն ունի, չէ՞ որ մեկը, ինչո՞ւ է թողնում նրան գնալու։ Քեզ նման շատերը կան, մայր, հավատացիր։ Ես մի ռուս ընկեր ունեմ, նրա մայրն հինգ որդի ունի, հինգն էլ նրանից հեռու են ապրում, նա կին չէ՞ քեզ պես...
— Ես չեմ կարող... չեմ կարող...— կրկնեց մի քանի անգամ Հռիփսիմեն փղձկալով։
Սմբատի պարզ-մեխակագույն աչքերը փայլեցին տհաճությամբ։ Նա մի ծխախոտ վառեց, որ յուր՝ մի վայրկյանում լարված՝ ջղերը փոքր-ինչ թմրեցնի։ Այդ մի սովորական միջոց էր, որին դիմում էր բարկության րոպեներին։ Նա թուլացած նստեց աթոռի վրա. նա տեսնում էր, որ դժվար է ազատվել այդ կապանքից, որ ծերունի կինն առանց իրեն անկարող է շարունակել իր գոյությունը... այնքան հոգով ու սրտով ձուլվել է նա յուր զավակի հետ։
— Լավ,— ասաց նա,— եթե անպատճառ ուզում ես ոտներս ու ձեռներս շղթայած ունենալ, արի, քեզ էլ տանեմ հետս, ուր որ գնում եմ։ Միայն թե մի ոչնչացնե իմ ապագան։
Հռիփսիմեն ոչինչ չպատասխանեց. նա լալիս էր, արտասանելով յուր հանգուցյալ որդիներից մերթ մեկի, մերթ մյուսի անունը։ Սմբատը չկարողացավ երկար կրել այդ դառն տեսարանի ծանրությունը, թողեց և հեռացավ մյուս սենյակ։
Այնուհետև նա մի քանի օր աշխատում էր համոզել մորը, թե յուր գնալն անհրաժեշտ է, թե Թիֆլիսի կյանքը և անգործությունը
