թեև կիսով չափ գուշակում էի սոսկալի տեսարանի իմաստը։
— Պարոն,— ասաց ինձ ալեխառն մազերով մարդը, դա իմ աղջիկն է, մի քիչ․․․ըըը.... տկար է...
— Ներեցե՛ք,— կոշտ ձայնով ավելացրեց Սերգոն,— քույրս ձեզ անհանգսաացրեց, ես մոռացա ձեզ ասելու, որ գիշերն երբ ձեր սենյակի դռները կողպած պահեք։
Այս ասելով, նա աքացի տվեց քրոջը և գոռաց․
— Վե՛ր կաց, փչացած, վեր կաց, կորի՛ր սենյակդ։
Բանը պարզվեց։ Խելագարին պահում էին առանձին սենյակում, որի մուտքը նախագավթի ձախ կողմի դռներն էին՝ իմ դռներին կից։ Գիշերը հանկարծ նրա կատաղությունը գրգռվում է, նա դուրս է փախչում և մտնում իմ սենյակը։
Ոչ ոք ինձ չէր զգուշացրել այդ վտանգավոր արարածի մասին, եթե ոչ, հարկավ, ես կամ չէի տեղափոխվիլ, կամ տեղափոխվելուց հետո զգույշ կլինեի։
Մի կերպ խաղաղացրի դժբախտին։ Նա իր կամքով հանդարտ վեր կացավ և գնաց, փակվեց յուր սենյակում։ Այս անսպասելի տեսարանը չխլեց իմ քունը, ես կարողացա քնել։ Մյուս օրը մտածում էի — մնա՞լ, թե՞ տեղափոխվել ուրիշ բնակարան։ Վճռեցի մնալ, բայց զգույշ լինել։
Ես երբեմն պատահում էի խելագարին նախագավթում։ Այնտեղ նա, ուսերին մի սև շալ գցած, միշտ բաց գլխով անցուդարձ էր անում ծանր և անլսելի քայլերով, ինչպես մի մռայլ ստվեր։ Խաղաղ դրության մեջ նա բավական գեղեցիկ էր։ Նա միջահասակ էր, դեմքի գույնը թարմ, անիմաստ աչքերը խոշոր, մոխրագույն։ Գեղեցիկ էին նրա հոնքերն ու ճակատը։ Երկար ժամանակ անլվա մնալուց և չսանրվելուց նրա թանձր մազերը խճճվել էին և նմանվում էին ոչխարի բրդի, իսկ կոկորդը և պարանոցը ծածկված էին կեղտի ծալքերով։
Նրա լռությունը, անմիտ հայացքները և դեմքի ծռմռվելն ինձ վախեցնում էին, ուստի բարվոք էի համարում հետը խոսել։ Բայց նա ինձ չէր պատասխանում, միայն քթի տակ ինչ-որ մրթմրթում էր և, հետ ու հետ գնալով, մտնում սենյակը։
Մի անգամ տուն վերադառնալիս նախագավթի դռների մոտ նա ինձ տվեց քառակուսի ծալած թղթի մի կտոր և ասաց․
— Կարդա՛, Ալբերտի նամակն է։
