ՇՐՋԱՆԻՑ ԱՐՏԱՔՍՎԱԾԸ
Պատմվածք
I
Գիմնազիայում Պետրոս Մարդանյանը հայտնի էր իբրև լուռ, անտարբեր պատանի, նա հեռու էր պահում իրեն ընկերական շրջաններից, թատրոն էր գնում միայնակ, դասեր էր պատրաստում միայնակ։ Եվ այս պատճառով ընկերները նրան չէին սիրում։
Նույնն էր նա և՛ մայրաքաղաքում։ Մտնելով համալսարան, նա ոչ մի կապ չհաստատեց կովկասցի ուսանողների հետ։ Հայերը աշխատեցին թեքել նրան իրանց կողմը — չեղավ, վրացիները փորձեցին — դարձյալ անհաջող։ Առաջարկեցին նրան գրվել գոնե ուսանողական գանձարանի անդամ — մերժեց։
— Թքենք նրա վրա,— վճռեցին ուսանողները,— նա միշտ եղել է եսասեր, այդպես էլ կմնա։
Եվ բոլորն երես դարձրին նրանից։ Ինքն էլ երես դարձրեց ամենից։ Ապրում էր ընկերական բոլոր խավերից առանձնացած։ Ոչ ոք չէր ճանաչում նրա բնակարանը։ Ոչ ոք չգիտեր, թե ինչ է անում, ինչով է պարապում դասերից ազատ ժամանակ։ Միայն մի քանի անգամ տեսան նրան լեհացի ուսանողների հետ։ Սխալմամբ ենթադրեցին, թե օտարազգիների հետ կապ ունի։ Այդ ավելի գրգռեց հայրենակիցներին։ Ո՞ր օտարազգի շրջանն է կարոտ որևէ Մարդանյանի մասնակցությանը։
Սլ․ Շիրվանզադե, Երկերի ժողովածու, հ․ IV — 20
