Նա հանեց ծոցից մի ինչ-որ լրագիր և, տալով Գալումյանին, ավելացրեց.
— Կարդա բարձր ձայնով, որ ամենքն էլ իմանան։
Բոլորը թողին վիճաբանությունն և շրջապատեցին Գալումյանին։ Լեզվագետն սկսեց կարդալ բնագետի ցույց տվածը։ Դա մի թղթակցություն էր, գրված ռուս-պարսկական սահմանագլխից։ Նկարագրված էր բուրգ ավազակների և հայ գյուղացիների մեջ տեղի ունեցած մի կռիվ։ Բուրգ ավազակապետը կամեցել է առևանգել մի աղջիկ։ Հայերը դիմադրել են։ Սպանվել են մի քանի գյուղացիներ։
— Է՜հ սովորական դեպքեր են,— ընդհատեց լսողներից մեկը։
— Լսի՛ր մինչև վերջը.— նկատեց Բարդամյանը բարկացած ձայնով։
Կռիվը նկարագրելուց հետ թղթակիցը խոսում էր մի հայ վարժապետի մասին: Վերջինը նկարագրված էր իբրև մի հազվագյուտ մարդ։ Շատ ժամանակ չէ նա հայտնվել է այդ տեղերում և կարճ միջոցում այնքան գործ է կատարել, որ ժողովուրդն սկսել է պաշտել նրան։ Նա ուսումնարան է բաց անել տալիս, ուր չկա, միություն և հաշտություն է քարոզում, ուր չկա։ Նա, յուր կյանքը վտանգի ենթարկելով, առաջ է ընկնում և ավազակներից հալածվածներին պաշտպանում։
Թղթակցությունը վերջանում էր հետևյալ խոսքերով․ «մանրամասն տեղեկություններ Խորենի մասին ուրիշ անգամ կգրեմ։ Առայժմ չգիտեմ որտեղ է ծնվել և կրթվել այս հազվագյուտ մարդը, որ տակավին երիտասարդ է»։
Թղթակցությունը խոր տպավորություն գործեց բոլոր լսողների վրա։ Ամենքի սրտերը րոպեաբար հուզվեցին, նրանց երակներում խաղաց երիտասարդական արյունը։
Փառասիրության զգացումը ամենից ավելի համակել էր Բարգամյանի հոգին։ Մտքում նա նախանձում էր երիտասարդի վայելած հեղինակությանը։ Խստադատ «Պետրովեցը» գոռոզ եղանակով նկատեց.
— Թեև ես սեր չունիմ դեպի վարժապետական կոչումը, բայց այդպիսի վարժապետ արժե լինել։
