— Պատճա՞ռը։
— Ադելաիդան քո ընկերը չէ։
— Իհարկե, նա ինձանից շատ և շատ բարձր է։ Այդ ես գիտեմ։
— Ո՛չ։ Նա քեզ արժանի չէ։
— Մի՛ ծաղրիլ ինձ, Միրաբյան։
— Ես չեմ ծաղրում։ Ինձ թվում է, որ Ադելաիդան քեզ չի սիրում, գոնե այն սիրով, որին արժանի է մի լուրջ մարդ։
— Կնշանակե ես լուրջ մարդ չեմ։
— Ընդհակառակը...
— Ինչևէ,— ընդհատեց իմ խոսքը Սանթուրյանը,— դու պետք է նրանից բացատրություն խնդրես իմ կողմից։
Ես ընկա մտատանջության մեջ։ Դա մի նուրբ միջամտություն կլիներ իմ կողմից և ես հազիվ թե ընդունակ լինեի կատարել ինձ առաջարկած դերը։
— Ների՛ր, Սանթուրյան,— ասացի ես,— ես չեմ կարող անել։
— Ինչու՞։
— Նախ՝ իմ սկզբունքներին դեմ է երկու սիրահարների մեջ մտնելը, երկրորդ՝ ես անձամբ անկեղծ ցանկանում եմ, որ դու հեռանաս այդ օրիորդից։
— Ուրեմն մերժո՞ւմ ես։ Շատ լավ. կդիմեմ Զաիիֆյանի միջնորդությանը։
— Զարիֆյանի՞,— հարցրի ես, չկարողանալով թաքցնել իմ զարմանքը։
— Այո՜, ճարս ինչ։ Դու գիտես որ ուրիշ ընկեր չունիմ..․
— Նամա՛կ գրիր...
— Նամա՞կ։ Կան այնպիսի բաներ, որ նամակով չի կարելի բացատրել։ Ես գիտեմ, որ դու Զարիֆյանին չես սիրում, բայց նա վատ տղա չէ. գլխավորը՝ նա մոտ է Ադելաիդային։
Այս անգամ մի քիչ վրդովվեցի և ասացի.
— Բայց մի՞թե դու չես նկատում, որ նա ինքը անտարբեր չէ դեպի Ադելաիդան։
— Գուցե առաջ այդպես էր, իսկ այժմ նա սիրում է օրիորդին ինչպես եղբայր։ Նա մինչև անգամ խրախուսում է իմ սերը։ Նա տակտով մարդ է։
