Չգիտեմ ինչպես ճաշեցի և կառք նստելով, շտապեցի իմ բարեկամի մոտ։ Նրա այժմյան բնակարանը բաղկացած էր երկու փոքրիկ սենյակներից։ Մեկը ծառայում էր իբրև ընդունարան, սեղանատուն, պարապելու սենյակ, մյուսը ննջարան էր։ Ադելաիդան ինձ դիմավորեց դռների մոտ և շվարած հաղորդեց, թե յուր ամուսինը հիվանդ է։ Ես կարծես ավելի վատ լուրի էի սպասում, սառնությունս չկորցրի, մտա ննջարան, ուր պառկած էր նա։ Ես մոտեցա նրա անկողնին։ Նա սաստիկ տաքության մեջ էր, ճակատն այրվում էր, կուրծքը շնչառությունից ուժգին բարձրանում էր և ցածանում։
— Ոչինչ,— ասաց նա շշնջալով, ինձ հանգստացնելու համար,— մի քիչ տկար եմ, կանցնի...
Ես նստեցի նրա գլխի մոտ։ Ադելաիդան շշնջալով պատմեց իրողությունը։ Չորս օր առաջ Սանթուրյանը մինչև ուշ երեկո պարապում է և հետո, թեթև գլխացավ զգալով, պառկում է անկողին։ Այդ օրը երեխան հիվանդ է լինում և չի քնում, ծիծ չի ուտում, շարունակ լալիս է։ Սանթուրյանը ստիպված է լինում մինչև լույս նրան ման ածել սենյակից սենյակ յուր կրծքի վրա սեղմած։ Նա չի թողնում, որ մայրը անհանգստանա։ Ոտաբոբիկ, կուրծքը մերկ, նա ժամերով անցուդարձ է անում բաց և սառը հատակի վրա։ Առավոտյան կանուխ նա հոգնած, անքուն, Ադելաիդայից թաքցնելով յուր դողոցը, վազում է բժշկի հետևից,— և նույն բժիշկը, երբ երեկոյան գալիս է կրկին անգամ երեխային տեսնելու, գտնում է իմ բարեկամին անկողնում պառկած։
Այն կրակը, որ տարիների ընթացքում մխալով ուտում էր նրա հոգին, քայքայել էր նրա ամբողջ կազմվածքը։ Նրա համար դժվար էր դիմանալ մի ամենաթեթև հիվանդության անգամ։ Ահա ինչու էի ես վախենում։ Երբ բժիշկը եկավ նրան նորից զննելու, ես թաքուն խնդրեցի հայտնել ինձ, իբրև հիվանդի բարեկամին, ճշմարտությունը։
— Եթե հիվանդի կազմվածքը ամուր լիներ,— ասաց բժիշկը,— կարելի էր երաշխավորել որ կառողջանա։ Բայց նրա թոքերը վաղուց են վնասված․․․
Ահա հենց այդ բանն էր ինձ վախեցնում։ Ես մի կերպ
