— Ինձ թո՛ղ, աստված սիրես։ Ազգականը քոնն է, դո՛ւ ասա, ուզո՞ւմ ես, որ նա իսկի չգա մեր տուն։
— Ուզում եմ,— պատախանեց Սամսոնը հանկարծ, փորձի համար։
— Լավ,— ասաց Մելանիան և լռեց։
Հետևյալ օրը Փիրուզյանն եկավ։ Սամսոնը տանը չէր։ Մելանիտն հրամայեց սպասավորին՝ հայտնել, թե պարոնը և տիկինը տանը չեն։ Մինչդեռ սպասավորը նախասենյակում հաղորդում էր այս խոսքերը Փիրուզյանին, նա անմիջապես գոչեց.
«Ժորժիկ, Ժորժիկ, ապա թե կարող ես ինձ բռնիր»։ Եվ սկսեց վազվզել, բարձրաձայն ծիծաղել։
Մի ժամ անցած՝ նա իր արարքը պատմեց Սամսոնին։
— Ուրեմն Արտյուրն իմացավ, որ դու տա՞նն ես,— հարցրեց Սամսոնը զայրանալով։
— Այո, տանը և առողջ։
Սամսոնի աչքերը կատաղությունից փայլեցին․
— Մելա՛նիա, դու քանի գնում, խելքդ կորցնում ես,— գոչեց նա,— ինչո՞ւ համար ես ինձ խայտառակում իմ ազգականի մոտ։
— Ինքդ ուզեցիր, որ նա մեր տունը ոտ չդնի։
— Ես... կատակ էի անում։
— Կատա՞կ, հա՞ա, դու... կատա՞կ,— հեգնաբար ծիծաղեց Մելանիան,— մի՞թե դու կատակ անել էլ գիտես, չէի իմանում, ներողություն։
— Ես քեզ փորձելու համար ասացի, թե չեմ ուզում Արտյուրին մեր տանը տեսնել։
— Ինձ փորձելու համա՞ր։
— Մելա՜նիա։
— Ինձ փորձելու համար,— կրկնեց Մելանիան, ինքն իրեն կորցնելով,— ա՜ա, ուրեմն, ուրեմն... դու ինձ կասկածո՞ւմ ես։
— Այո՛, կասկածում եմ. չի՞ կարելի քեզ կասկածել ինչ է։
Մելանիայի աչքերը պսպղացին։ Նա կամեցավ հեկեկալ, բայց ճիգ արավ և իրեն զսպեց։ Նա միայն ասաց.
