Jump to content

Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 4.djvu/421

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Տիկին Նազանին բարվոք համարեց ուղղակի դիմել բուն խնդրին:

— Մելա՛նիա,— ասաց նա, հառաչելով,— մի բան հարցնեմ, չնեղանաս։ Ասա՛, քեզ խելքից հանող չկա՞։ Էհ, ո՛վ գիտե, Թիֆլիսն է։

— Ի՞նչ ես ուզում ասել։

— Էհ, մեջտեղը մի ուրիշ տղամարդ չկա՞։

— Հր՜մ,— արտասանեց Մելանիան, դառնությամբ գլուխը երերելով,— գիտեի, որ ա՛յդ պիտի հարցնես։ Ո՛չ, մամա, ես ոչ ոքի չեմ սիրում և չեմ էլ ուզում սիրել, քանի որ այս տանն եմ ապրում։

— Երդվի՛ր։

— Երդվում եմ Ժորժիկիս անունով։

— Ոչ ոքի չես սիրում ու էլի մարդուդ հետ չես ուզում ապրել։ Չեմ հասկանում։ Ծեծո՞ւմ է քեզ Սամսոնը։

— Երանի թե ծեծեր...

— Հետդ վա՞տ է վարվում:

— Ո՛չ։

— Ատո՞ւմ է քեզ։

— Ընդհակառակը. հիմա ավելի է սիրում։

— Ազատություն չի՞ տալիս։

— Այնքան է տալիս, որ ես ինքս զզվել եմ։

— Սրտիդ ուզածը չի կատարում։

— Կատարում է:

— Կարելի է սիրուհինե՞ր է պահում։

— Ո՛չ, ո՛չ, մամա, այդ բոլորից և ո՛չ մեկը։

— Ուրեմն կամ ես ծերացել եմ ու ոչինչ չեմ հասկանում, կամ դու խելագարվել ես։

— Մամա՛, միամիտ մի ձևանար, դու էլ կին ես, հասկացի՛ր դրությունս։ Մի րոպե միտդ բեր այն ժամանակը, երբ դու իմ հասակի էիր։ Միտդ բեր ու երևակայիր քեզ մի հիսունչորս տարեկան մարդու գրկում։

— Հիսունչորս տարին տղամարդի համար ծերություն չէ։

— Բայց... Սամսոնը ծեր է, հասկացի՛ր, ծեր...

— Այդ ոչ ոք չի կարող ասել, նրան տեսնելով։