— Երեխա՞ն,— հարցրեց Լիդիան։
— Թողի գյուղում։
— Ո՞ւմ մոտ։
— Մի գեղջկուհու։ Նրա երեխան նոր մեռավ, կաթը մնում է, ինքը խնդրեց։ Ես չեմ կարող կերակրել, կխանգարե:
— Աղջի՞կ է:
— Տղա ։
— Սիրո՞ւն է։
— Աստված գիտե։
Պատասխանելով տիրուհու հարցերին, Զինան ամոթից և խղճի տանջանքից չէր կարողանում նայել նրա երեսին։
— Շատ բարի,— ասաց Լիդիան,— թող մնա այնտեղ, հետո կմտածենք։ Լավ, մի՛ ամաչեք։ Առաջ պիտի մտածեիք, այժմ ուշ է։ Միայն զգույշ, եթե կրկնվի, չեմ ներիլ... Խեղճ աղջիկ, խեղճ աղջիկ, և ո՞վ է եղել այն անգութը, որ...
Նրա խոսքն ընդհատվեց Զինայի բարձրաձայն, դառը հկեկանքով: Մի վայրկյան ևս, և սպասուհին ընկավ նրա ոտքերին...
— Տիրուհի, ներեցեք, աղաչում եմ, տիրուհի ներեցեք։ Դուք այնքան բարի եք, այնքան վեհանձն, որ չեմ կարող, չեմ կարող...
Եվ, բռնելով Լիդիայի հագստի փեշերը, ծածկեց նրանց համբույրներով ու արցունքով։
— Ի՞նչ պատահեց ձեզ, Զինա,— գոչեց Լիդիան զարմացած,— ինչո՞ւ այդպես հանկարծ։ Ես ձեզ չեմ նախատում։ Ամեն ոք ինքն է պատասխանատու յուր մեղքերի համար...
— Բայց ես մի անպիտան աղջիկ եմ, տիրուհի, երախտամոռ, գարշելի, նախատեցեք ինձ...
Դռների մեջ երևաց Գուրգենը։ Նա ձգեց Զինայի վրա մի գաղտնի սպառնողական հայացք։
Զսպելով իրան, սպասուհին արագ ոտքի կանգնեց, արտասանելով,
— Ներեցեք, տիրուհի, ես... ոչինչ... կանցնի...
Տասը ամիս անցած՝ նա երեխային գյուղից քաղաք բերեց։
