Քանի մի րոպեում կառքը նրան հասցրեց փաստաբանի բնակարանը։
Բարեբախտաբար Սինոփյանը տանն էր։ Նա անմիջապես ընդունեց Գուրգենին։
— Հուսով եմ, ձեր այցելությունը կապ չունի իմ արհեստի հետ,— ասաց նա՝ ոտքի կանգնելով և սեղմելով Գուրգենի ձեռը։
— Ունի։
— Այդ ինձ չի ուրախացնում։ Նստեցեք, խնդրեմ։ Պատրաստ եմ ծառայելու։
Դա մոտ հիսուն տարեկան մի մարդ էր՝ միջահասակ, նուրբ կազմվածքով, կիրթ և մեղմ ձևերով։ Իբրև փաստաբան նա համարվում էր մեկն առաջիններից։ Իբրև մարդ հարգված էր հասարակությունից և յուր արհեստակիցներից։ Նրա խոսքը ոչ այնքան զորեղ էր, որքան նուրբ, երբեմն նույնիսկ սրամիտ։ Խոսում էր նա դատարաններում, ինչպես և կյանքում, միշտ հանդարտ, անվրդով։ Երբեք չէր դիպչում հակառակորդի անձնավորությանը, չէր գրգռում դատավորներին, որոնք միշտ նրան լսում էին հաճույքով։ Շատ քիչ էր պատահում, որ նախագահը ընդհատեր նրա խոսքը կամ որևէ նկատողություն աներ։ Կար ինչ-որ համակրելի գիծ նրա դեմքի վրա, որ մարդկանց տրամադրում էր դեպի նա բարեկամաբար։ Գուցե դա նրա մի քիչ դուրս ցցված շրթունքների մանկական ժպիտն էր, որ ցույց էր տալիս նրա առողջ, գեղեցիկ, կանոնավոր ատամները։
Գուրգենը պատմեց բոլորը, առանց մի կետ թաքցնելու, առանց իրան խնայելու։
— Է՜է, բարեկամ,— ասաց Սինոփյանը լուրջ և ուշադիր լսելուց հետո,— զուր եք ռմբակոծում ձեզ։ Դուք ոչ առաջինն եք և ոչ վերջինը։ Չէ՞ որ մենք ամենքս վավաշոտ ասիացիներ ենք․․․ Միայն մի հարց․ որքան ինձ հայտնի է, դուք սիրում եք ձեր ամուսնուն։
— Այո, սիրում եմ,— առանձին շեշտով արտասանեց Գուրգենը։
— Ի՞նչպես, ուրեմն․․․
— Մի՛ հարցնեք,— ընդհատեց Գուրգենը, ամոթից ճնշվելով,— ես ինքս էլ չգիտեմ, ինչպես պատահեց։ Խենթություն,
