Հարցերը տեղում էին աջ ու ձախից նետերի պես և խոցոտում մերթ մեկի, մերթ մյուսի ամոթի զգացումը։
Նախագահը երբեմն նկատողություն էր անում դատախազին և Լազմանովին։ Բայց այդ էլ չէր օգնում։ Կարծես նրանք խոսքը մի էին արել գանակոծել Գուրգենի վարկը անասելի սառնությամբ, ինչպես դահիճներ։
Այսպես էր մտածում Լիդիան և զարմանում ու զայրանամ, թե ինչո՛ւ մարդ էակը այդքան դաժան է մարդ էակի վերաբերմամբ։
Մի քանի անգամ նա կամեցավ բողոքել դատախազի և հակառակորդ փաստաբանի անհամեստ հարցերի դեմ։ Նախագահի զանգակը ընդհատեց նրա խոսքը։ Հայտնվեց, որ հարցերն ամենևին անհամեստ չեն և ոչ էլ ավելորդ։ Թող համբերի, կգա յուր հերթը, նա էլ կխոսե։ Օրենքը ոչ ոքի բարեկամը չէ և ոչ թշնամին։ Ճշմարտություն, ճշմարտություն և ճշմարտություն — ահա արդարադատության նպատակը․․․
Առաջին մասը քննության նվիրված էր Գուրգենի և Զինայի hարաբերություններին։
— Դա անհրաժեշտ է գործի համար,— ասաց դատախազը։
— Շատ անհրաժեշտ է,— կրկնեց Լազմանովը։
Մինչև այն պահ, երբ «նրան զրկել են կուսությունից», ունեցե՞լ է, արդյոք, սիրական։
— Ոչ։
— Դուք, իհարկե, մի անմեղ աղջիկ էիք, կյանքի աղտեղություններին անծանոթ։
— Այո։
— Հավատո՞ւմ էիք ձեր տիրոջ ազնվությանը։
— Այո։
— Գիտեի՞ք, որ կինը սիրում է նրան։
— Այո։
— Դուք, իհարկե, դիմադրել եք երկար ժամանակ։
— Այո։
— Դուք զզվել եք նրա առաջարկությունից։
— Այո։
— Հիշեցրել եք նրա պարտականությունը դեպի յուր օրինական կինը։
— Այո։
