Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 4.djvu/482

— Նա ձեզ մեծ-մեծ խոստումներ է արել։

— Այո, այո, շատ փող է խոստացել,— օգտվեց Զինան իսկույն դատախազի հարցից։

— Չե՞ք ընդունել։

— Չեմ ընդունել։

— Թախանձե՞լ է։

— Այո։

— Ընկե՞լ է ձեր ոտները։

— Այո։

— Զզվանքով մերժե՞լ եք։

— Այո։

— Սպառնացե՞լ է։

— Այո։

— Ասել է՝ կվռնդի՞ յուր տնից։

— Այո։

— Կսպանի՞ մինչև անգամ։

— Այստեղ Զինան տատանվեց, գլուխը թեքեց կրծքին և ոչինչ չպատասխանեց։

Զգաց, որ առանց այդ էլ յուր խղճի դեմ շատ մեղանչեց։

Սինոփյանն անմիջապես բողոքեց, որ դատախազը հարցեր տալով, միևնույն ժամանակ, թելադրում է մեղադրողին և՛ նրանց պատասխանները։ Օրենքն այդ թույլ չի տալիս։ Մեղադրողն իբրև տգետ կին չի զգում յուր խոսքերի պատասխանատվությունը։

— Օրենքը ոչ ոքի վրա ճնշում գործ չի դնում,— ասաց դատախազը շինծու սառնությամբ։— Ես մեղադրողին պատասխաններ չթելադրեցի։

— Թելադրեցիք, պարոն դատախազ,— պնդեց Սինոփյանը,— ապացույց, որ նույնիսկ այդ կինը ամաչեց կրկնել ձեր կամեցածը։ Պարոն նախագահ, խնդրում եմ իմ բողոքը մտցնել արձանագրության մեջ։

— Ձեր խնդիրը կկատարվի։ Շարունակեցեք։

Միակ վկան Գուրգենի ու Զինայի հարաբերությունների Լիդիան էր։ Երբ հերթը հասավ նրան, զգաց բուռն ատելություն դեպի դատախազը և անսահման կարեկցություն դեպի Գուրգենը, որին աշխատում էին այնքան ստորացնել։ Նրա