— Նիստը փակում եմ,— արտասանեց նա դողդոջուն ձայնով,— դատավճիռը վերջնական ձևով կազդարարվի մի շաբաթ հետո...
Դատավորները վերկացան տեղներից, ամենքը հուզված է։
— Ոչ, ոչ, չեմ ուզում,— լսվեց հանկարծ Զինայի ձայնը.— երեխան իմը չէ։ Ես հրաժարվում եմ նրանից էլ, փողից էլ, չեմ ուզում։
Նա վազեց դեպի Լիդիան։
— Տիրո՛ւհի, տիրուհի, ներեցեք ինձ, ես մեղավոր եմ ձեր առջև։ Ես չէի ուզում, նա՛ սովորեցրեց ինձ, Ելենա Գավրիլովնան։ Պահեցեք երեխային, նա ձերն է։ Ես ոչինչ չեմ ուզում։
Լազմանովը ապշած, զայրացած կրծոտում էր յուր շրթունքները։
Գուրգենը, Սինոփյանի օգնությամբ դուրս տարավ Լիդիային և Սերժի հետ կառք նստեցրեց։
Շաբաթն անցավ։ Ազդարարվեց միևնույն դատավճիռը։
Չնայելով Լազմանովի ջանքերին, Զինան մնաց անդրդվելի։ Նա շարունակ կրկնում էր․
— Երեխան իմը չէ, իմը չէ։ Ես չեմ ուզում նրան, ոչ էլ փող։ Ամբողջ շաբաթ Լիդիան հիվանդ պառկած էր և Սերժերն չէր թողնում հեռանալ յուր անկողնակալի մոտից։
Երբ նրան պատմեցին բոլորը, խնդրեց Զինային կանչել յուր մոտ։ Նա փաթաթվեց յուր նախկին սպասուհու պարանոցին և համբուրելով նրան, մի քանի անգամ կրկնեց,
— Շնորհակալ եմ, շնորհակալ եմ, լինենք քույրեր։ Բայց Սինոփյանը չտարվեց այդ տեսարանով։ Նա ասաց Զինային․
— Դուք դատարանի միջոցով կհրաժարվեք երեխայից, տալով ձեր ստորագրաթյունը, իսկ ես կապահովեմ ձեր կյանքը ցմահ։
Այդպես էլ արին։
