կատաղած, այնպես որ ես սկսեցի փոշմանել իմ ասածների վրա:
— Միայն ձեր մասին չէին խոսում, այլ բոլոր վաճառականների մասին: Ասում էին թե նրանք ամենքն էլ սուտ ասողներ, խաբողներ, գողեր են, թե նրանց մոտ ծառայողներն էլ պետք է այդպես լինին, որովհետև ուրիշ կերպ չեն կարող լինել:
— Այդ ո՞ր գործակատարն էր ասում։
Ես հիշեցի Գրիգորի և մեկ էլ յուր պաշտոնից անբավական գործակատարի անունները։
— Այդ էլ իմ լավության պտուղը... փողոցներում ոտաբոբիկ լակոտներ էին, հավաքել եմ, բերել, մի կտոր հացի տեր շինել, այժմ ինձ էլ չեն հավանում: Արի այժմ աղքատներին ողորմություն արա, խղճա նրանց վրա, Մակար։
— Գրիգորն ասում էր, թե մինչև անգամ ինքն էլ պատրաստ է ուրիշի փողերն ուտել, եթե ձեռքն ընկնի: Նա այսպիսի մի բան էլ ասաց. «Գողից գողություն անելը մեղք չէ»։
Այս անգամ Մակար աղայի կատաղությունը սահմանից դուրս եկավ: Նա սկսեց արագ-արագ քայլել: Իմ խոսքերն ասեղների նման ցցվում էին նրա սրտի մեջ։
— Լա՛վ, գնա՛,— դարձավ նա, վերջապես, ինձ։
— Բայց, աղա, մի բան եմ խնդրում ձեզանից:
— Ի՞նչ։
— Որ դուք գործակատարներին չասեք, թե ես եմ այս ամենը ձեզ պատմել, առանց այն էլ նրանք ինձ հետ լավ չեն վարվում: Ինձ ծեծելով կսպանեն։ Խեղճ մարդու տղա եմ, մտել եմ ձեզ մոտ մի կտոր հաց ուտելու, պարտավոր եմ կերածիս փոխարեն ձեզ հավատարմությամբ ծառայելու։ Ես պարտքս եմ կատարում:
— Լավ է, դուրս եկ, կորի՛ր:
Ես, իհարկե, դուրս եկա իսկույն, բայց չկորա, մտա սենյակս:
Հետևյալ առավոտ Մակար աղան վռնդեց Գրիգորին և այն գործակատարին, որ յուր դրութենից անբավական էր:
Վերջինի պաշտոնը Մակար աղան հանձնեց ինձ:
