— Է՛հ, բաս ի՞նչ անեմ, տխուր է,— ասաց հարևանս, անգիտակցաբար իր լայն գլխարկը բարձրացնելով ծոծրակի կողմը։
Այդ միջոցին տասը տարեկան աղջիկս ծիծաղելով ասաց.
— Հայրի՛կ, չե՞ս տեսնում, այդ մարդու մի ականջը չկա։ Նայի՛ր։
Արդարև, հարևանիս ձախ ականջը կտրած էր մինչև բլթակը, և այս թերությունը նրա կերպարանքին տալիս էր ավելի տարօրինակ տեսք։ Ես կարծեցի, որ փոքրիկի անմեղ ծիծաղը, կդիպչի այդ մարդուն և շտապեցի զսպել նրան։ Բայց պատահեց հակառակը։ Հրեան սիրալիր ժպտաց, բաց անելով իր լայն բերանը մինչև վերջին ատամները։ Եվ այդ ժպիտը նրա դեմքից քշեց այն բոլորը, ինչ որ անասնական էր։ Մատը թափ տալով օդի մեջ, նա հայրական եղանակով ասաց․
— Մադմուազել, մի՛ ծիծաղիր ականջիս վրա, առնետները կբարկանան։ Գիտե՞ս, նրանք են կերել օրը ցերեկով իմ ականջը։ Ախ, նրանք սոված են, շատ են սոված, այդ գարշելի, հոտած առնետները։ Հեյ մե՜յ, ի՜նչ կուշտ ծիծաղում ես, երանի՜ քո հասակին․․․
Ապա նա, իր տեղը լայնացնելով, դարձավ ինձ․
— Ո՞ւր եք գնում։
— Առայժմ Վարշավա։
— Գործո՞վ։
— Ոչ, հենց այնպես։
— Ի՞նչ ազգից եք,— շարունակեց նա, տեղն ավելի լայնացնելով։
— Հայ։
— Աա՜, հա՞յ եք,— գոչեց նա, կարծես ուրախանալով և, միևնույն ժամանակ, տեղն ավելի լայնացրեց,— ո՞րտեղից եք գալիս։
— Թիֆլիսից գնում եք Վարշավա,— արտասանեց նա դառն հեգնական ծիծաղով,— կնշանակե դժոխքից գնում եք գեհեն,
