— Դավիթ, եթե ինձ սիրում ես առաջվա պես, այսուհետև ես քոնն եմ։
Երիտասարդն ուրախանում է, զարմանում և հարցնում.
— Ուրեմն ինչպե՞ս։
— Էլ մի՛ հարցնի․ քոնն եմ, պրծավ գնաց։
— Մա՞րդդ։
— Կորել է ինձ համար։
— Ծնողնե՞րդ:
— Ով ինձ արգելե քոնը լինել, գլուխը սխտորի պես կթռցնեմ, այ սրանով, կամ փորը ծխով կլցնեմ, այ սրանով։
Եվ այդ ասելիս Մարջանը ետ է քաշում յափունջիի փեշերը ու ձեռով զարկում նախ փոքրիկ դաշույնին, ապա ատրճանակին։
— Ո՞վ է տվել քեզ այդ զենքը։
— Ես ինքս եմ առել։
— Ուրեմն մենք այսուհետև ավազակներ ենք,— գոչում է Դավիթը, հիանալով Մարջանի հանդգնությունից։
— Հասկացիր՝ ինչպես ուզում ես։
— Շատ լավ, քանի որ դու կնիկ տեղովդ այդքան քաջ ես, ես էլ գդակս ցեխի մեջ չեմ գցի։ Դու իմն ես, ես էլ քոնը։
— Մինչ ե՞րբ։
— Մինչև գերեզման։
— Երդվի՛ր։
— Երդվում եմ քո արևով։
— Տես, իմ արևը հիմա թանկ արժե։ Եթե մի օր ինձ մոռանաս, կտոր-կտոր կանեմ քեզ և շներին կշպրտեմ։
— Արա, եթե մոռանամ։
— Մի բան էլ ասեմ։
— Ասա։
— Ինչ որ անեմ, չպիտի հակառակես։
— Լավ։
— Ոչ էլ քո ընկերները։
— Ոչ էլ ընկերները։
— Ամենքդ պիտի օգնեք ինձ:
— Ամենքս։
Շատ լավ։ Հիմա կարող ես ինձ մի պինդ գրկել ու մի
