և հաջողվում է իր բարեհամբույր ժպիտներով ոչ միայն գրավել, այլև հափշտակել:
Տեղի են ունենում գաղտնի տեսակցություններ՝ գիշերները հարևան կտուրների վրա: Ծնողներն այդ բանին անտեղյակ Մարջանին նշանում են Մարտիրոս անունով մի շրջիկ առևտրականի հետ, որ հաճախ բացակայում էր քաղաքից։ Մարջանը շատ է հակառակում, շատ է դիմադրում, ծնողները համառում են։ Վերջապես նա համարձակվում է հայտնել, թե սիրում է մի ուրիշին և արդեն նրան է պատկանում։ Ոչինչ չի օգնում:
Մարջանին տալիս են Մարտիրոսին։ Բառի բուն նշանակությամբ «տալիս են», վասնզի հարսնացուն առաջին անգամ եկեղեցու սեղանի առջև երեսքողի տակից տեսնելով Մարտիրոսի շեկ մազերը, ցցված դեմքը, ճաղատ գլուխը, զգալով նրա կոշտ ու կոպիտ ձեռքի խոնավությունը՝ փորձում է փախչել։ Նրան բռնում են ու ուժով հանձնում փեսային: Պսակադրությունը կատարվում է, և մյուս օրն իսկ Մարջանն ասում է իր մորը.
— Շատ լավ, դուք ինձ անբախտացրիք, շուտով կուտեք ձեր եփած փլավը։
Մայրը վախեցած հարցնում է.
— Ի՞նչ պիտի անես։
Մարջանը պատասխանում է.
— Ես պիտի բոլոր ինձ նման անբախտների վրեժը առնեմ ձեզ նման ծնողներից։ Ես պիտի ցույց տամ, որ աղջիկը ձի չէ, ոչխար չէ, այծ չէ, որ ում ուզենաք ծախեք և ով ուզենա առնի։ Ամենից առաջ այդ քաչալ Մարտիրոսը կզգա իմ ուժը։
Սակայն մի ամբողջ տրի, թե ավելի, Մարջանը ոչինչ չի ձեռնարկում։ Ծնողները հանգստանում են, կարծելով, որ նա արդեն հաշտվել է իր վիճակի հետ: Բայց մի երեկո, երբ Մարտիրոսն առևտրական գործերով գնացած է լինում Դերբենտ, Մարջանը հագնում է տղամարդու հագուստ, զինվում է վաղուց արդեն ձեռք բերված զենքով և դուրս է գալիս փողոց: Նա գնում է իր սիրածին փնտրելու և գտնում է քաղաքի գինետներից մեկում:
