երկու ձեռքերով երեսից ետ քաշելով, ինչպես սովոր էր անել կատաղության պահին, գոչեց.
— Շուն ջան աղջիկ, ինչպե՞ս է համարձակվել քեզ այդպիսի բան ասել։ Ես կգնամ այդ լրբի մազերը կքանդեմ։
Եվ, իրավ, տատս կգնար, եթե մայրս նրան չհանգստացներ։ Պետք է ասել, որ տատս ամբողջ քաղաքում միակն էր, որ բանի տեղ չէր դնում Մարջանի քաջությունները և միշտ արհամարհանքով էր խոսում նրա մասին։ Նա էլ հայտնի էր իր եզակի բնույթով և անօրինակ քաջությամբ. նա էլ ուներ իր պատմությունը, որ ես մի օր կպատմեմ։
Մյուս օրը ես հպարտությամբ ասացի իմ դասընկերներին.
— Գիտե՞ք, երեկ երեկո ես Մարջանի հետ խոսեցի։
Ամենքն ինձ նա խանձեցին, երբ պատմեցի եղելությունը, մի քիչ ուռցնելով նրան...
Ա՜հ, այն ինչ տեսարան էր, երբ վերջին անգամ տեսա Մարջանին։
Չեմ հիշում գարուն էր, թե աշուն, բայց մեկն էր ախորժելի արեգակնային պայծառ առավոտներից, երբ կյանքը մի առանձին հրապույր էր ներշնչում։
Չգիտեմ ինչ պատճառով ես ուշացել էի տանը և շնչասպառ վազում էի ուսումնարան, որ պատժից խուսափեմ։ Կարծում էի, որ առաջին դասը վաղուց է սկսվել, և մեր դաժան ուսուցիչ Մամուլովը արդեն մի քանի անգամ փորձել է իր սոսկալի քանոնի սուր կողմը ընկերներիս մեջքի վրա։ Բայց որքան եղավ իմ զարմանքը, երբ դպրոց մտնելով, նստարանները դատարկ տեսա։ Ոչ միայն մեր, այլ բոլոր դասարաններում։ Ես վազեցի փողոց և Մարջանի տան առջև տեսա մի բավական մեծ բազմություն՝ բաղկացած մեծ մասամբ մեր դպրոցի աշակերտներից։
— Ի՞նչ է պատահել,— հարցրեցի ես առաջին պատահողին։
— Գնա ներս, կիմանաս։
Ես, ամբոխը աջ ու ձախ արմունկներովս հրելով և ինքս
