— Ինչո՞ւ գնաց։
— Չգիտեմ։
— Հա, հասկանում եմ, դու ինձանից թաքցնում ես։ Ասում ես, երեխա է։ Թող չիմանա։
Լավ, մի մտածի, պապան շուտով կվերադառնա։
— Չէ, մամա, նա շուտով չի վերադառնա։ Եթե ուզում ես իմանալ, նա կարող է իսկի էլ չվերադառնալ, գիտե՞ս, իսկի էլ... Մագդալինան ցնցվեց սարսափից։ Մանկան խոսքերը նրան թվացին ինչ-որ նախագուշակում։
— Սուս, լեզուդ կկտրեմ,— գոչեց նա, ձեռքով փակելով Գարիկի բերանը։
Կարծես դրանով ուզում էր առաջն առնել մի դժբախտության, որի նախազգացումն ինքն էլ ուներ հոգու խորքում։
Բայց մանուկը չզսպեց իրեն։
— Մամա,— շարունակեց նա,— դու կարծում ես ես հիմա՞ր եմ, ոչինչ չգիտե՞մ։ Դենշչիկը[1] ինձ բոլորն ասել է։
— Ի՞նչ է ասել քեզ այդ հիմարը։
— Իսկի էլ հիմար չէ Գերմոգենը։ Նա ինձանից խելոք է, նա ասում էր, որ պապան գնում է գերմանացիների հետ կռվելու։ Կայսրն է հրամայել։ Ասել է՝ կոտորեցեք այդ երշիկ ուտողներին, շատ են երես առել։ Օ՜ իմ պապան քաջ է։ Ոչ ոքից չի վախենա։ Նա այդ գերմանացիների գլուխները կկտրե իր թրով։ Դու մի անհանգստանա, կտեսնես։
— Այո, իհարկե, պապան քաջ է, ես նրա մասին չեմ վախենում,— քաջալերեց Մագդալինան փոքրիկին։
Հյուսիսային նահանգական մի քաղաքից ստացվեց հետևյալ հեռագիրը.
«Հասա ողջ-առողջ։ Գնում ենք ավելի հեռու։ Համբուրում եմ։ Գրիր իմ թողած հասցեով։ Աբգար»։
Այս հեռագրին հաջորդեց առաջին նամակը, որին հետևեց երկրորդը, ապա երրորդը, և այնուհետև Աբգարը լռեց...
- ↑ Սպային ծառայող զինվոր:
