անդորր կացարանից, ուր ոչ մի երկպառակություն տեղի չէր ունեցել, ոչ մի կծու, վիրավորական խոսք չէր արտասանվել ինը տարվա ընթացքում։
Անհետացավ, և նրա տեղը եկավ նստեց մի անկոչ հյուր, դաժան, անողոք, զարհուրելի ստվերը պատերազմ կոչված հրեշի՝ պատերազմ տարված զինվորականի որբացյալ ընտանիքում։ Մի սոսկալի մղձավանջ, որ իր լռությամբ իսկ պիտի թունավորի նրա կյանքը և խափանե այդ փոքրիկ, այդ անմեղ էակների բախտը, որ այնքան ապահով, այնքան անձեռնմխելի էր թվում մինչև այժմ։
Եվ նա չկարողանալով իրեն զսպել, թողեց երեխաներին, անցավ սեղանատնից ննջարան, ընկավ երեսն ի վար անկողնակալի վրա և սկսեց դառն հեկեկալ, գլուխը թաղելով բարձի մեջ, որպեսզի ձայնը չհասնի երեխաներին։ Հեկեկալ այնպես, ինչպես հեկեկում էր մանուկ հասակում, երբ խլում էին նրանից իր սիրած խաղալիքը։
— Մամա, լաց մի լինիր, բավական է,— լսեց նա հանկարծ և անմիջապես գլուխը բարձրացրեց, աչքերը սրբեց, աշխատելով թաքցնել իր վիշտը։
Նրա առջև կանգնած էր վեց տարեկան Գարիկը։ Գեր, առողջ, զվարթ, ժպտուն՝ կատարելապես իր հայրը։
Մայրը ղրկեց նրա գլուխը, սեղմեց կրծքին և ջերմագին համբուրեց արագ-արագ արտասանելով.
— Ոչինչ, բալիկս, ոչինչ։ Ես լաց չէի լինում։ Ընդհակառակը, ծիծաղում էի։ Գիտես ինչո՞ւ։ Միտս եկավ այն փոքրահասակ, նիհար կոզակը մեծ մորուքով, մեծ փափախով, որ աշխատում էր իր ընկերների պես մեծ երևալ։ Հիշո՞ւմ ես՝ ինչպես նրա երկար դաշույնը փաթաթվում էր ոտքերին:
Բայց զգայուն մանուկը չհավատաց մոր կեղծիքին և չծիծաղեց։
— Մամա, պապան ո՞րտեղ գնաց,— հարցրեց նա, ձեռիկը դնելով մոր հերարձակ գլխի վրա։
— Չգիտեմ։
