կարգի բերելու։ Ես անքնությունից այնքան թույլ էի, որ խնդրեցի նրան թողնել ինձ այդ որը հանգիստ։ Նա նայեց ինձ տխուր հայացքով ու ասաց.
— Գիտեմ, որ տկար եք, բայց հետաքրքրական լուր ունեմ ձեզ հայտնելու։
— Ի՞նչ է պատահել։
— Մեր դեմուդեմի կինը ցնորված է:
— Մի՞թե,— արտասանեցի ես, իբր թե անտարբեր։
— Այո՛։ Ուզո՞ւմ եք պատմեմ ինչիցն է ցնորվել։ Կոշկակարի կինն ամեն բան իմացել է Ազովսկիների աղախնից։
— Պատմեցեք,— նույն անտարբերությամբ ասացի ես։ Տանտիրուհիս նստեց գրասեղանիս քով և յուր հագուստի թևերը ցած բերեց, որ ծածկե աշխատանքից կոշտացած և կրակից կարմրած բազուկները։
Եվ պատմեց։
Ութ տարի է, որ Ազովսկիներն ամուսնացած են։ Մարդու անունն է Սրափիոն, կնոջ անունը Ալինա։ Մարդը հարուստ կալվածատեր է, ունե հորից ժառանգած մի քանի հազար դեսյատին վարելահողեր Բեսարաբիայի նահանգում։
Ամուսնանալու ժամանակ նա եղել է գրագունյան գնդի սպա։ Ալինան հետևակ զորքի մի չքավոր փոխ-գնդապետի աղջիկ է, շատ լավ կրթված։ Սրափիոնը ամուսնացել էր նրա հետ, հափշտակված նրա աննման գեղեցկությունով։ Իսկ Ալինան տվել է իր համաձայնությունը, զիջանելով ծնողներին, որոնք փափագել են անպատճառ հարուստ փեսա ունենալ։ Նրանք ուզեցել են, որ իրենց միակ դուստրը լավ ապրուստ ունենա, անձամբ զգալով, թե ինչ ասել է չքավորություն։ Ալինան չի սիրել Սրափիոնին։ Չի սիրել և ուրիշ ոչ ոքի։
Լավ թե վատ Ազովսկիները երբ չորս տարի ապրել են հաշտ, հանգիստ ու անվրդով։ Ալինան հետզհետե ընտելացել
