է, երկար մնալ չեմ կարող... Գնա բանիդ, գժվեցրու ամենքին, գիմնազիստուհիներին Քուռը գցել տար, կինտոներին կռվեցրու, ապագայի համար մի դյուժին ապահարզան պատրաստիր. օյինբազ... Գնա, ամենքն սպասում են քեզ...
Ապրիլ: Այո, այդ ես առանց քո ասելու էլ գիտեմ, որ ինձ անհամբեր սպասում են: Ինձ ամեն տեղ սպասում են անհամբեր, ամենքը սիրում են, ամենքը ժպտում են, ծիծաղում, զվարճանում ինձ հանդիպելիս.
Մարտ: Ո՞նց չէ, քո հորն օղորմի: Կան մարդիկ, բարեկամ, որ քեզ հանդիպելիս ուղղակի սուգ ու շիվան են բարձրացնում:
Ապրիլ: Այդ տեսակ խենթեր չկան:
Մարտ: Կան, կարող ես շատ էլ չպարծենալ, կամ ա՛յ, հենց այս հոտած փոսում:
Ապրիլ: (Հեգնաբար)։ Կկամենայի իմանալ նրանց անունները։
Մարտ: Կարող եմ ասել: Դու լսե՞լ ես հայ բանաստեղծների մասին։
Ապրիլ: Չեմ լսել: Այդ ինչ բաներ են։
Մարտ: Մարդիկ, ուրիշների պես երկու ոտ, երկու ձեռք և մի գլուխ ունեն: Չե՞ս ճանաչում։
Ապրիլ: (Ճակատը տրորելով)։ Ֆրանսիացի, լեհացի, անգլիացի, գերմանացի, ռուս, իտալացի բանաստեղծներ կան և լավ բարեկամներս են, բայց հայ բանաստեղծներ կաց, կաց, կարծեմ մի ինչ-որ այդպիսի բան հիշում եմ...
Մարտ: Այ, հենց նրանք քեզ ատելով ատում են։ Հենց որ երևում ես, իսկույն սուր ցավ ես գցում նրանց փորի մեջ և սկսում են լալ, ողբալ, աղաղակել։ Այ թե որքան ատելի ես նրանց համար։
Ապրիլ: Կհանդիպեմ այս անգամ նրանց, կտնտղեմ. տեսնեմ ինչ տարօրինակ արարածներ են, որ ինձ տեսնելիս վայնասուն են բարձրացնում։
Մարտ: Հետո Բրոմ կամ Ինոզեմցևի կաթիլ ունի՞ս։
Ապրիլ: Այդ ինչո՞ւ համար։
Մարտ: Վերցրու համենայն դեպս, հարկավոր կգա: