Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 6.djvu/308

Բեմի հետևից լսվում է ատրճանակի խուլ պայթյուն։

ԲՈԼՈՐԸ. (Ցնցվում են)։

ՍԱՂԱԹԵԼ. Այդ ի՞նչ էր (Վազում է հետ ձախ դռներով)։

ԲԱԳՐԱՏ. (Հետևում է Սաղաթելին)

ԱՆԴՐԵԱՍ․	$\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}$	(Քարացել են):
ՕԹԱՐՅԱՆ․

ՍՈՒՐԵՆ. (Ներս է վազում ձախ դռներից գունաթափված։ Տատանվում է։ Լռություն) Մարգարիտն իրեն սպանեց։

ԱՆԴՐԵԱՍ. (Մռնչում է, ձեռը զարկելով զլխին) Ա՜հ, որդեսպա՜ն։

ՕԹԱՐՅԱՆ. Աա, այդ դո՞ւ ես այրել։ Գազա՜ն։ (Ուզում է հարձակվել Անդրեասի վրա)։

ՍՈՒՐԵՆ․ (Մեջ է ընկնում) Կա՛ց, նա արդեն պատժված է։ (Նայում է հորը կատաղությամբ և զզվանքով)։

ՕԹԱՐՅԱՆ. Մարգարի՜տ, Մարգարի՜տ (Հեկեկալով վազում է դեպի ձախ և անզորացած հենվում դռներին)։

Վարագույրն իջնում է հանդարտ։