Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 6.djvu/379

ՏԵՍԻԼ 6

ՇԱՄԻԼ-ԲԵԳ, ՆՈՅԻՄԶԱՐ և թութակ

ՇԱՄԻԼ-ԲԵԳ. (Մոտենում է թութակին): Տեսնենք, կարելի է ես հասկանամ։ (Թութակին): Ադա, ջուալլաղի, ի՞նչ ես քիթդ քաշ արել: Հըը, ասա, խոմ ժալոնկադ հորը չի ընկել։ «Շամիլ-բեգ, Մելիք-Աղաջանով, Խամսայի մելիքներից»։

ՆՈՅԻՄԶԱՐ. Այդ շատ երկար է, չի կարող ասել:

ՇԱՄԻԼ-ԲԵԳ. Ասա, «Շամիլ-բեգ, Շամիլ-բեգ»։

ԹՈԻԹԱԿ. (Խուլ): Բեգ, հիմար, բեգ...

ՇԱՄԻԼ-ԲԵԳ. Ինչպե՜ս, լավ չլսեցի, պարզ ասա։

ԹՈԻԹԱԿ. Հիմար, հիմար, հիմար։

ՆՈՅԻՄԶԱՐ. (Ծիծաղում է):

ՇԱՄԻԼ-ԲԵԳ. Հիմա՞ր։ Ե՞ս։ Ադա, դու ինձ որտեղի՞ց ես ճանաչում։

ԹՈԻԹԱԿ. Քոռ, քոռ, քոռ...

ՇԱՄԻԼ-ԲԵԳ. (Բարկանալով): Քոռ էլ ես ու կտրիր ձայնդ հարամզադա (Ստրկացած վերադառնում է բեմի կենտրոն): Խոսք չունիմ, լավ բան եք սովորեցրել։

ՆՈՅԻՄԶԱՐ. (Տակավին ծիծաղելով): Ալդ անպիտան Ջավադը սովորեցրեց մի քիչ աոաջ։

ՇԱՄԻԼ-ԲԵԳ. ՉԷ , շատ ուսումնական ղուշ է, մարդու երեսին ասում է «քոռ, հիմար»։ Լավ էր։ Որ մի պատվավոր մարդ չկար այստեղ, թե չէ։ (Նայում է գրպանի ժամացույցին): Էհե, Արամազդն ուշացավ։ Ես որ կլուբ ուշ եմ գնում, պարտնյորներ չեմ գտնում։

(Նախասենյակում զանգակ):

ՆՈՅԻՄՉԱՐ. Ո՞վ պետք է լինի։ (Մոտենում է ձախ կողմի երկրորդ դռներին):

ՇԱՄԻԼ֊ԲԵԳ. Հեչ, որ մարդ եկավ, Արամազդին կլուբ տանել դժվար է։

ՏԵՍԻԼ 7

ՆՈԻՅՆՔ, ՍԱՄՎԵԼ և ԱՐԱՄԱԶԴ

ՍԱՄՎԵԼ. (Գալիս է ձախ կողմի երկրորղ դռներով: Տխուր է): Ներեցեք, տիկին, Արամազդը տա՞նն է։