ՆՈՅԻՄԶԱՐ. (Հպարտ): Այո, իսկույն կգա, կարող եք սպասել:
ՍԱՄՎԵԼ. (Նայում է շուրջը թեթևակի):
ՇԱՄԻԼ-ԲԵԳ. Դուք Աթանես աղայի որդին չե՞ք։ Բարով։ (Մոտենալով, հեռվից արդեն ձեռքը մեկնել է):
ՍԱՄՎԵԼ. (Բռնելով Շամիլ-բեգի ձեռը թույլ, բայց քաղաքավարի): Ներեցեք, ես ձեզ չեմ ճանաչում։
ՇԱՄԻԼ-ԲԵԳ. Մելիք Աղաջանով, Խամսայի մելիքներից, նեփթա պռոմիշնիկ։
ՍԱՄՎԵԼ. Շատ ուրախ եմ։
ԱՐԱՄԱԶԳ. Ես պատրաստ եմ, Շամիլ։ (Գալիս է ձախ կողմի աոաջին դռներից, լվացված, հագուստը փոխած, այժմ երևում է գունատ և նկատելի նիհարած: Տեսնելով Սամվելին, չի զարմանում, այլ աոանց որևէ ձևականության, բարեհամբույր): Սամվել, բարով։ (Ձեռ է տալիս): Ի՞նչ կհրամայես, նստիր։
ՍԱՄՎԵԼ. Եթե Ժամանակ ունես, մի քանի րոպե նվիրել ինձ: (Նայում է Շամիլ-բեգին և Նոյիմզարին):
ԱՐԱՄԱԶԴ. Բոլորովին ազատ եմ։ (Նոյիմզարին նշան է անում հեոանալու):
ՇԱՄԻԼ-ԲԵԳ. Դե, Արամազդ, ես գնացի, դու հետո կգաս։ Թե չէ՝ պարտնյորներ չեմ գտնիլ: (Գնում է ձախ կոդմի երկրորդ դռներով):
ԱՐԱՄԱԶԴ. Լավ։
ՆՈՅԻՄԶԱՐ. (Մի քանի անգամ գոռոզաբար նայում է Սամվելին, գնում է աջ կողմի երկրորդ դոներով):
ՏԵՍԻԼ 8
ԱՐԱՄԱԶԴ և ՍԱՄՎԵԼ
ԱՐԱՄԱԶԴ. Ի՞նչ է պատահել դու այլայլված ես։ Նստի՛ր։ (Նստում է բազկաթոռներից մեկի վրա, մի ուրիշը ցույց տալով Սամվելին):
ՍԱՄՎԵԼ. Արամազդ, Լևոնը խելագարվեց։ (Նստում է):
ԱՐԱՄԱԶԴ. (Ազդված): Ի՞նչ ես ասում, ե՞րբ։
ՍԱՄՎԵԼ. (Հառաչելով): Արդեն երկու շաբաթ է, որ պարզ նշաններ էր ցույց տալիս, իսկ այս վերջին օրերը դարձել
