ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Չոռ ու ցա՛վ է պատահել: (Վրդովվում է ջութակի ու պիանինոյի ձայնից): Ասա կտրեն այդ զահրումարի ձայնը։ (Նստում է գրասեղանի քով):
ԼԱԶԱՐ. (Մոտենում է աջ կողմի դռներին): Սերժ, Լիզա, Հայրիկը տանն է, դադարեցեք։
(Նվագը բեմի ետևում ընդհատվում է):
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Բան չունին, գործ չունին, օրը մինչև երեկո քույր ու եղբայր զըրը՛նգ հա զըրը՛նգ, զըրը՛նգ հա զրը՛նգ: Շառլատանը եկե՞լ էր այստեղ։
ԼԱԶԱՐ. Ո՛չ, հայրիկ, չի՛ եկել։
ՏԵՍԻԼ 3
ՆՈԻՅՆՔ և ԹԱՄԱՐ
ԹԱՄԱՐ. (Գալիս է աջ կողմի դռներից): Եկա՞ր։ Էլի ի՞նչ ես ձայնդ գլխիդ գցել։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ի՞նչ անեմ, չգցեմ, անիծվածն էլի գլխիս փորձանք է բերել։
ԼԱԶԱՐ. Ի՞նչ է արել Սամվելը, հայրիկ։
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Երևի էլի մարդ է ծեծել։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Երկուսին միասին։
ԹԱՄԱՐ. Ո՞ւմ է ծեծել, ո՞րտեղ։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Սրանից մի ժամ առաջ երկու չինովնիկ են մտնում եղբորդ մագազինը։ Չգիտեմ ինչ են ուզում գնել, եղբայրդ կոպիտ է վարվում։ Չինովնիկներից մեկը նրան նկատողություն է անում։ Սամվելն էլ նստած է լինում։ Խոսք խոսքի ետևից, միմյանց անպատվում են։ Մեջ է ընկնում մեր փչացած անզգամը և չըրխկ մի ապտակ չինովնիկներից մեկին։
ԼԱԶԱՐ. Պրծա՛նք։ Էլի պիտի կամ կաշառք տանք կամ տուգանք։
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Այդ հինգերորդ անգամն է այս ձմեռ, որ Սամվել Հայրապետովիչը մարդ է ծեծում։
ԹԱՄԱՐ. Հետո՞, հետո՞։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. — Էլ ի՞նչ հետո, ասում են այսպես է խփում անխղճմտանքը, որ մարդը կրունկների վրա պտույտ է գալիս
