Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 7.djvu/13

ԿՈՍՏԱՆԴԻՆ. Հմայակն ո՞վ է:

ՍՏԵՓԱՆ. Իմ մոտիկ բարեկամներից մեկը: Ես նրան ծանոթացրի Սամսոնի հետ: Եկել է այցելության: Օօ՜, նա հիանալի մարդ է և տաղանդավոր ճարտարապետ: Ապրում է միշտ մայրաքաղաքում, բայց երկու ամսով եկել է այստեղ հանգստանալու և իր հայրենիքի բնությամբ սքանչանալու: (Բարձրանում է սանդուղքով և հեռանում):

ՏԵՍԻԼ 5

ԿՈՍՏԱՆԴԻՆ և ԵԴԻՍԱԲԵԹ

ԵՂԻՍԱԲԵԹ. Խնամի, մի քիչ առաջ դուք իմ փեսայի մոտ ասացիք, թե ձեր աղջիկն իր մորն է նման: Մի՞թե հանգուցյալն էլ իմ հարսի պես է եղել:

ԿՈՍՏԱՆԴԻՆ. (Ծխախոտ է վառում): Այո՛, ի՞նչ եք կամենում ասել դրանով: (Նստում է սեղանից հեռու գտնվող աթոռներից մեկի վրա և ոտը ոտի վրա ձգում):

ԵՂԻՍԱԲԵԹ. Այն եմ ուզում ասել, պատվելի խնամի, որ վերջապես ժամանակն է ձեր աղջկան բան հասկացնելու:

ԿԱՍՏԱՆԴԻՆ. (Անփույթ, ծխախոտի ծուխը գլխից վեր բաց թողնելով): Իմ աղջիկը անհասկացող մեկը չէ, որ նրան բան հասկացնենք դուք կամ ես:

ԵՂԻՍԱԲԵԹ. Ով է ասում, բայց նրա արածն էլ խելոքություն չէ: Նա դեռ չգիտե, որ բամբասանքն օձ է, չի իմանում անմեղին է կծում, թե մեղավորին:

ԿՈՍՏԱՆԴԻՆ. Հետո՞:

ԵՂԻՍԱԲԵԹ. Ինչո՞ւ է նա ամեն օր մեն-մենակ թափառում անտառներում, դաշտերում կամ ժայռերի վրա:

ԿՈՍՏԱՆԴԻՆ. Ինչո՞ւ է թափառում. — որովհետև ամառանոցումն է. նա չորս պատերի մեջ նստելու համար չի եկել այս գեղեցիկ վայրերը:

ԵՂԻՍԱԲԵԹ. Դուք չե՞ք վախենում:

ԿՈՍՏԱՆԴԻՆ. Ինչի՞ց:

ԵՂԻՍԱԲԵԹ. Ով գիտե, հազար ու մի տեսակ մարդ կա