ՌՈՒՍՏԱՄ․ Լակոտ, սուտ ես ասում։ Իմ կինը քո հարսնացուն
չի եղել:
ՍԵՅՐԱՆ․ Ամբողջ մեր փողոցը գիտե։ Վկա են մեր բոլոր հարևանները։
ՌՈՒՍՏԱՄ․ Ես չեմ ուզում ճանաչել քո հարևաններին։ Սուտես խոսում, ասում եմ, սուտ է։
ՍԵՅՐԱՆ․ Քո աներոջ ավետարանի կողքին է գրված։
ՌՈՒՍՏԱՄ․ Գրված է և ջնջված։ Լակոտ, ես ուրիշի պատառը գողացողներից չեմ։ Դեհ, էլ մի՝ երկարացնիր, չոքիր իմ առաջ, չոքիր և ներողություն խնդրիր, եթե կյանքը թանկ է քեզ համար։
ՍԵՅՐԱՆ․ Եթե ես քեզ նման մարդուց վախենայի, այստեղ չէի գալ, աննամուս։
ՌՈՒՍՏԱՄ․ (Վազում է դեպի ձախ պատը, վերցնում է քաշ արած դաշույնը և հարձակվում է Սեյրանի վրա): Կտոր-կտոր պետք է անել շան շան ձագին։
ՋԱՎԱԴ․ (Բռնում է Ռուստամին): Ես չեմ թողնիլ, որ ձեռներդ կեղտոտես։
ՋԱՀԱՆԳԻՐ․ (Նույնպես անելով Ռուստամին): Թող գնա կորչի լիրբը:
ՄԱՐՏԻՐՈՍ․ (Ձեռներն իրար կցելով, աչքերն ուղղում է դեպի վեր): Հիսուս, Հիսուս, ազատիր մեզ արյունհեղությունից։
ՌՈՒՍՏԱՄ․ (Աշխատելով ազատվել Ջավադի և Ջահանգիրի ձեռներից): Թողեք ինձ, ես նրան չեմ սպանիլ։ Ոչ, ոչ, նրան ուրիշ կերպ պիտի պատժել։ Նա տղամարդ է, նա մեն-մենակ եկել է այստեղ վրեժ առնելու։ Դաղստանում այդպիսի թշնամու հետ կռվում են։ Փռեցեք հատակի վրա մի յափնջի։ Մենք կկռվենք դաշույններով։ Եվ ով մեզանից ոտը յափնջուց դուրս դրեց, նա՛ է վախկոտը։ Դե, շուտ փռեցեք յափնջին։
ՍԵՅՐԱՆ․ (Արագությամբ յուր յափնջին փռում է հատակի վրա, մերկացրած դաշույնը ձեռին): Համեցեք. ես պատրաստ եմ։ Կնիկը մի մարդ պիտի ունենա։ Թող մեկն ու մեկը մեզնից կորչի:
ՋԱՎԱԴ. (Մռնչալով): Կորիր, լիրբ, կորիր, ասում եմ: Վաղը ես քո հաշիվը կվերջացնեմ։ (Ռուստամին, հազիվ
