ցիր։ Ասենք, ես մի թյունի մարդ եմ, բա քո՛ խելքը ո՞րտեղ էր։
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Ես ի՞նչ գիտեի. լսել էի, որ ամերիկացի աղջիկները, աշխարհներ պտտելով, սիրուն-սիրուն ամուսնացուներ են փնտրում։ Էհ, մտածեցի, ումից է պակաս մեր որդին իր տեսքով և ինչո՞ւ չի կարող թեկուզ քո Մորգանի աղջկան գրավել։
ՊԵՏՐՈՍ. Ափսոս էն փողերը, որ մի գիշերվա մեջ ծախսեցի։ Ըհը, հաշիվը պահել եմ, որ աչքի մեջ խոթեմ։ (Դուրս է բերում գրպանից ռեստորանի հաշիվը): Տես, երկու հազար հարյուր ութանասուն փռանկ, մի կողմ թողած սազանդարներին ու հողկաբազներին բաշխածս ու իրան էլ տված հինգ հարյուր փռանկը։ Ափսո՜ս, ափսո՜ս։ (Հաշիվը դնում է գրպանը):
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Ինչո՞ւ ափսոս, մինչև լույս զվարճացել ես մի գեղեցիկ պարուհու հետ։ Դեռ ով գիտե, գուցե գրկել ու համբուրել էլ ես։
ՊԵՏՐՈՍ. Էդ մեկը ճշմարիտ ասացիր, բայց ափսոս որ չկմշտեցի էդ Նատաշային։ Կապիտալս կորցրի, գոնե տոկոսն առած կլինեի։ (Մեկուսի): Բայց ինչ ապրանք էր, լյազաթ..․
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. (Բարկացած ոտքի ելնելով): Անամո՛թ, գոնե ամաչիր կանդազ գլխիցդ։
ՊԵՏՐՈՍ. Ամաչիր դու, որ էդ լակոտին ծնել ես։ Բայց տես, կնի՛կ, էլ նա իմ որդին չէ, հաա՜, իմացիր... հրամանքս, իմ որդին չէ...
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Օհո՛, երեկ ձեռիցս խլում էիր, այսօր հրաժարվո՞ւմ ես։
ՊԵՏՐՈՍ. Երեկ սխալվեցի։ Ժորժն իսկի նմանում չէ ինձ։ Նա իսկ և իսկ քո պատկերն է։ Մին լավ մտիկ արա քեզ ու նրան—կտեսնես։
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Որ այդպես է, ես էլ կասեմ. այո, Ժորժը քեզանից չէ... Դե, գնա...
ՊԵՏՐՈՍ. Հե, հե, հե, տազ արա, թե չէ տեսնո՞ւմ ես։ (Ցույց է տալիս բռունցքը):
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Լավ, բավական է ինչքան գլուխս ցավացրիր։
