— Ես կկամենայի, որ դա կրոնով էլ իսկական պատրիոտ լիներ, օրթոդոքս,— արտասանեց բարձր հոգևորականը։
— Կհուսանք։
Այդ կենացի միջոցին սեղանի կենտրոնում տեղի ունեցավ հետևյալ դիալոգը կատաղի հրապարակախոսի և գազանաբարո ժեներալի միջև։
— Ո՞վ է, ի՞նչ մարդ է մեզ հետ արբեցողը,— հարցրեց ժեներալը։
— Չլսեցի՞ր, որ արմյաշկա է,— պատասխանեց հրապարակախոսը։
— Արմյաշկա՞։
— Այո, նա մեր գործին շատ է օգնում, մեր լրագրի ծախքերը նա է տալիս։
— Բայց նպատակը ի՞նչ է, նպատակը։
— Նպատակը,— կրկնեց հրապարակախոսը,— իհարկե, ունե նպատակ, արմյաշկան առանց որոշ նպատակի մի կոպեկ չի ծախսի։ Ասում են հույս ունի միապետությունը վերականգնելուց հետո ստանալ կամերգերի տիտղոս։
— Յա՞, այդ քոսոտ արմյաշկա՞ն,— գոչեց ժեներալը,— երբեք, ես թույլ չեմ տալ։ ես վճռել եմ՝ երկիր մտնելուց հետո, ամենից առաջ այդ արմյաշկաներին կոտորել։
— Ո՛չ, առաջ ջհուդներին պետք է կոտորել։
— Այդ ինքնըստինքյան, այդ վաղուց է որոշված, բայց Կովկասում նախ և առաջ արմյաշկաներին։
— Հետո, իհարկե, վրացիներին։
— Այո, և այդ գռուզիններին, ամենքին։
«Մորգանի խնամին» առաջին անգամ ներկայացվեց 1927 թ․ ռեժիսյոր Արշակ Բուրջալյանի բեմադրությամբ։ Կոմեդիան մշտապես մնաց սովետահայ թատրոնի խաղացանկում։ Կոմեդիան 1949 թ, մինչև այսօր մեծ հաջողությամբ բեմադրվում է Երևանի երաժշտական կոմեդիայի թատրոնում (ռեժիսյոր և Մինթոևի դերակատար՝ Թադևոս Սարյան), Լենինականի Մռավյանի անվան Պետական թատրոնում, ռեսպուբլիկայի մի շարք ուրիշ թատրոններում։
ՎԵՐՋԻՆ ՇԱՏՐՎԱՆԸ
«Վերջին շատրվանը» կինոսցենարը գրվել է Հայկինոյի պատվերով, 1934 թ Առաջին անգամ տպագրվել է 1934 թ, Գրական թերթ»-ում (№ № 23, 29—30)։ Սցենարում արվեստագետը հետաքրքրական փորձ կատարեց՝ պատկերել բանվորության ռևոլյուցիոն շարժումները։ Ամենայն հավանականությամբ, գլխավոր գրական հերոսին Խալիֆյանի կերպարը ստեղծելիս, Շիրվանզադեն նկատի է ունեցել Ստ․ Շահումյանի գործունեության և կենսագրության որոշ փաստեր։
