Կառքը ճանապարհ ընկավ։ Բալասի ապերը, լուռ, ձեռով մեզ նշան արավ ոտքով իրեն հետևելու։ Միայն գեղեցկուհին կառք նստեց։ Ճանապարհը ծածկված էր խորդուբորդերով և դերբուկներով, ուստի մենք գնում էինք նրա եզրով։ Ախ, այլևս չկային իմ ծննդավայրի կանաչազարդ թփերը, ծաղկավետ հովիտները, դալարը, սառնորակ աղբյուրները, թռչունների երգեհոնը։ Աջ ու ձախ մռայլ ու մերկ բլուրներ, ավազոտ տափաստաններ, աղային լճեր, ցամաքած և ճերմակ, որպես ձյունապատ դաշտեր։ Որքան մոտենում էինք Բաքվի գավառին, այնքան երկիրը մերկանում էր բուսականությունից, և երկինքը կորցնում իր հստակությունը։
Ես ու Ստեփանը հետևում էինք Բալասի ապորը, ինչպես որսորդական շներ։ Նա շարունակ նայում էր մերթ հորիզոնին, մերթ աջ ու ձախ, մերթ դեպի ետ, միշտ աջ ձեռը դրած դաշույնի վրա։ Մեր առջևից գնում էր ֆուրգոնը։ Թեթև զեփյուռը շարժում էր նրա ճերմակ ծածկոցը։ Ժամանակ առ ժամանակ գեղեցկուհին գլուխը դուրս էր բերում ծածկոցի տակից և դեպի ետ նայում, մայրական ժպիտներով լուսավորելով իր զավակի ուղին։ Այդ միջոցներին Բալասի ապերը, երևի, մտածելով, որ այդ ժպիտների մի մասն էլ իրեն է ուղղված, ոլորում էր գարիի հասկերի պես երկայն բեղերը և աշխատում իր նիհար կուրծքը կարելույն չափ ուռցնել։ Եվ այդ վայրկյաններին նա իմ աչքում մեկն էր այն հերոսներից, որոնց տատս նկարագրել էր իր հեքիաթների մեջ։
Իսկ ավազակները տակավին չէին երևում։ Կառապանը շարունակ սուլում էր՝ հանգիստ և անհոգ շարժելով իր երկայն մտրակը։ Եվ նրա հանգստությունը խրախուսում էր մեզ, պատանիներիս։ Աշխույժ և վառվռուն Ստեփանը, որ հինգ տարով փոքր էր ինձնից, այծյամի արագությամբ թռչկոտում էր չոր տատասկների վրայով, մերթ սուլելով, մերթ երգելով։ Իսկ մայրը շարունակ ժպտում էր երջանիկ մոր ժպիտներով։ Ստեպ-ստեպ Բալասի ապերը բարկանում էր Ստեփանի վրա և հրամայում կառքից չհեռանալ։
— Մորդ հույսը ինձ վրա է,— ասում էր նա,— եթե քեզ մի բան պատահի, բեղերս պիտի կտրեմ։ Հանկարծ ֆուրգոնը կանգ առավ։ Բալասի ապերը հրացանը
