Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 9.djvu/152

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

֊ Եվ անցնել Դայա՞ր։

Գեներալը տատանվեց իսկույն պատասխանելու։ Մտածեց և ասաց անորոշ.

― Այդ էլ կասկածելի

— Ինչո՞ւ։

— Գիտեք, ես խորհուրդ եմ տալիս ձեզ վերադառնալ նույն ճանապարհով, որով եկել եք, և Իգդիրի վրայով անցնեք Սարիղամիշի կողմերը։

— Բայց այդ ահագին ժամանակ կխլե մեզնից։ Մինչդեռ Դայարն այստեղից երկու օրվա ճանապարհ է։

— Փույթ չէ, փոխարենը դուք ավելի ապահով կճամփորդեք։

— Զուր եք անհանգստանում մեր ապահովության մասին։ Անձրևի տակ ընկնողը թրջվելուց չպիտի վախենա։ Գեներալը նորից մտածեց և ասաց.

— Չե՞ք կարող արդյոք մի օրով հետաձգել ձեր ուղևորությունը։

— Կարող ենք, բայց ինչո՞ւ։

— Որպեսզի ես կարողանամ որոշ պատասխանել ձեր հարցին՝ կարելի՞ է անցնել Դայարը, թե՛ ոչ։ Այս երեկո ես այնտեղից սպասում եմ կարևոր լուրերի։

— Լավ, կսպասենք։

Խոսք բացվեց կամավորների երկրորդ խմբի մասին։ Կամեցանք իմանալ այս անգամ մի զինվորականի կարծիքը, որ ինքն էլ կովկասցի էր և ոչ ռուս։

Քանի մի մութ ակնարկների, մի հարատև հեգնական ժպիտ ոչ ռուս ազգի գեներալի երկարավուն կարմիր-կապտագույն դեմքի վրա, և մենք հասկացանք նրա տրամադրությունը, որ հարկավ անհաճո էր մեզ համար։

Հետազայում փաստերը հաստատեցին, որ մեր տպավորությունը ճիշտ է եղել։

Ակնարկ եղավ տեղական հայերի անմխիթար կացումթյան մասին։

Գեներալն ասաց․

— Այստեղ հայերը զբաղված են միայն կողոպուտով։

— Ո՞ւմ են կողոպտում։