Ես մոտեցա այդ անթառամ գեղեցկուհուն, որի մեջ կյանքն ավելի էր խոսում, քան իր երեք աղջիկների մեջ միասին վերցրած։
— Խանում, ներեցեք անհամեստությանս,— ասացի ես թուրքերեն,— ես նկատում եմ, որ ձեր ավագ դստեր առողջությունը շատ էլ ամուր չէ։
Տիկինը նայեց ինձ շեշտակի ու արտասանեց․
— Էֆենդիմ, դուք չեք սխալվում։
Ապա, ծխախոտի քուլան գլխից վեր արձակելով, ավելացրեց.
— Այո, Լամիյեն շատ թույլ կազմվածք ունի, բայց հոգ չէ, Եգիպտոսում նա կկազդուրվի ալլահի զորությամբ։
— Անտարակույս, խանում, անտարակույս։ Ասում են ջերմ կլիման տկար կազմվածքի կազդուրման ամենալավ դեղն է... Սակայն.․
Տիկինը չթողեց, որ խոսքս ավարտեմ և ասաց․
— Հավանո՞ւմ եք Նայիլեի նվագը։
Զգալով, որ նա չի ուզում շարունակել Լամիյեի մասին, ես մի փոքր շփոթվեցի ու պատասխանեցի.
— Օօ՜, աննման է նվագում, ձեր աղջիկն ուղղակի երաժշտական տաղանդ է․ դուք կարող եք պարծենալ նրանով։
Ես կեղծում էի, կամենալով շոյել նրա մայրական ինքնասիրությունը։ Օօ՜, քանի՜-քանի անգամ եմ ես այդպես կեղծել մայրերի առջև..
Մի վայրկյան հոգեկան գոհունակության ժպիտը պայծառացրեց թրքուհու դեմքը։ Եվ միայն մի վայրկյան։ Նա նորեն նայեց Լամիյեի կողմը, նորեն տխրեց և ասաց․
— Եթե լսեք Լամիյեի դաշնամուր նվագելը, ավելի կհիանաք։ Դժբախտաբար, վերջին ամիսները նա դադարել է նվագել, և ես ոչ մի կերպ չեմ կարողանում համոզել նրան դաշնամուրի կափարիչը բարձրացնելու․․․
Նվագը դադարեց, նվագողները, բարձրաձայն ծիծաղելով, դուրս թռան սալոնից։ Լամիյեն հանդարտիկ ոտքի ելավ և, ստվերի պես, մեքենաբար հետևեց նրանց։
