Էջ:Shirvanzade I hator.djvu/213

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

— Դա սխալ գաղափար է, օրիորդ,— ընդհատեցի ես։

— Սխալ թե ուղիղ, բայց իմ համոզմունքն է։

— Եվ դուք երբեք չե՞ք փոխելու։

— Երբե՛ք։

— Ուրեմն իմ մեջ չկա՞ այդ զորությունը։

— Չգիտեմ, բայց, ո՛վ գիտե, գուցե կա — ես չեմ զգում։ Սակայն ինձ թվում է, որ եթե զգայի, այս խոսակցությունը մեր մեջ չէր լինիլ և ես կհետևեի ձեզ անգիտակցաբար, ուր որ գնայիք։

— Բայց ո՞ւմ մեջ եք զգում,— հարցրի ես։

— Բավական է,— պատասխանեց Լիզան խստությամբ։

— Ուրեմն ձեր սերը դեպի ինձ․․․

— Ես պատասխանեցի արդեն այդ հարցին,— ընդհատեց խոսքս Լիզան և ձեռով մի վճռողական շարժում անելով, բարձրացավ տեղից։

Ես ոչխարի պես մի րոպե ապշած նայեցի նրա երեսին, հետո կոկորդիս մեջ զգացի մի ճնշում։ Կարծես մեկը խեղդում էր ինձ։

Լիզան նայեց ինձ և ասաց․

— Դուք արտասվո՞ւմ եք, դա թուլություն է․․․

Իրավ, որ ես հիմարս արտասվում էի, Գևորգ, և շատ դառն էի արտասվում։ Բայց Լիզայի հանդիմանությունը մի րոպե իմ մեջ վառեց առնական ինքնասիրությունս։ Ես գլխարկս վերցրի և ասացի․

— Մնացեք բարով։

— Գնացեք բարով, կարող եք այցելել, եթե ուզում եք,— պատասխանեց Լիզան, ձեռը մեկնելով ինձ։

— Ոչ, հավիտյան, հավիտյան,— կրկնեցի ևս և շտապով դուրս եկա։

Այստեղ Արզաս Պետրովիչը հանկարծ լռեց և, գրպանից թաշկինակը հանելով, սրբեց ճակատը, ուր քրտինքի նշույլ անգամ չկար։ Նա այնպիսի արագությամբ և ամուր էր քսում թաշկինակը, որ, կարծես, այդպիսով ուզում էր հեռացնել իրենից անցյալի վշտալի հիշատակները։ Գևորգը, որ մինչև այդ ժամանակ լուռ ու մունջ, աչքերը հառած իր բարեկամի երեսին, խորին ուշադրությամբ