— Դա սխալ գաղափար է, օրիորդ,— ընդհատեցի ես։
— Սխալ թե ուղիղ, բայց իմ համոզմունքն է։
— Եվ դուք երբեք չե՞ք փոխելու։
— Երբե՛ք։
— Ուրեմն իմ մեջ չկա՞ այդ զորությունը։
— Չգիտեմ, բայց, ո՛վ գիտե, գուցե կա — ես չեմ զգում։ Սակայն ինձ թվում է, որ եթե զգայի, այս խոսակցությունը մեր մեջ չէր լինիլ և ես կհետևեի ձեզ անգիտակցաբար, ուր որ գնայիք։
— Բայց ո՞ւմ մեջ եք զգում,— հարցրի ես։
— Բավական է,— պատասխանեց Լիզան խստությամբ։
— Ուրեմն ձեր սերը դեպի ինձ․․․
— Ես պատասխանեցի արդեն այդ հարցին,— ընդհատեց խոսքս Լիզան և ձեռով մի վճռողական շարժում անելով, բարձրացավ տեղից։
Ես ոչխարի պես մի րոպե ապշած նայեցի նրա երեսին, հետո կոկորդիս մեջ զգացի մի ճնշում։ Կարծես մեկը խեղդում էր ինձ։
Լիզան նայեց ինձ և ասաց․
— Դուք արտասվո՞ւմ եք, դա թուլություն է․․․
Իրավ, որ ես հիմարս արտասվում էի, Գևորգ, և շատ դառն էի արտասվում։ Բայց Լիզայի հանդիմանությունը մի րոպե իմ մեջ վառեց առնական ինքնասիրությունս։ Ես գլխարկս վերցրի և ասացի․
— Մնացեք բարով։
— Գնացեք բարով, կարող եք այցելել, եթե ուզում եք,— պատասխանեց Լիզան, ձեռը մեկնելով ինձ։
— Ոչ, հավիտյան, հավիտյան,— կրկնեցի ևս և շտապով դուրս եկա։
Այստեղ Արզաս Պետրովիչը հանկարծ լռեց և, գրպանից թաշկինակը հանելով, սրբեց ճակատը, ուր քրտինքի նշույլ անգամ չկար։ Նա այնպիսի արագությամբ և ամուր էր քսում թաշկինակը, որ, կարծես, այդպիսով ուզում էր հեռացնել իրենից անցյալի վշտալի հիշատակները։ Գևորգը, որ մինչև այդ ժամանակ լուռ ու մունջ, աչքերը հառած իր բարեկամի երեսին, խորին ուշադրությամբ
