«զարանգիզի», այդպես և այս հին չինովնիկն էր հայտնի իբրև թամադա։ Ո՛ր հանդիսում, ո՛ր հարսանիքում, վերջապես, ի՛նչ ուրախության տեղերում որ լիներ, նա միշտ թամադա էր ընտրվում, և այս պատճառով քաղաքում նրան կոչում էին ո՛չ յուր անունով, այլ — «թամադա-Կըճի»։ «Թամադա-Կըճին» նախ և առաջ հրամայեց խմել նորապսակների կենացը։
— Թագավոր-թագուհիի կենացը, հուռա՜, — գոռաց նա, բաժակը բարձրացնելով։
— Հափ հափ, հուռա՛, — կրկնեցին հանդիսականները, բաժակները պարպելով։
Հետո «թամադա-Կըճին» հրամայեց կրկին լցնել բաժակները։
— «Կնքահայր-Սոլդուշի» կենացը, — դարձյալ գոռաց նա։
— Հուռա՛։
— Մեկ էլ լցրեք բաժակներդ։
Հանդիսականները լցրին իրենց բաժակները։
— Ղոսպոդա, — սկսեց թամադան, — էքստըրըննի օբշիյ կանպանիի կենացը։
— էքստըրըննի, էքստըրըննի, հափ-հափ հուռա՜, — բացականչեցին միաբերան բոլոր հանդիսականները և կրկին դատարկեցին իրանց բաժակները։
Այնուհետև թամադա-Կըճին մեկ էլ լցրեց բաժակը, բարձրացավ ոտքի, ձախ ձեռը դրավ կողքին և կարճլիկ իրանը դուրս ցցեց։ Հանդիսականները հետևեցին նրա օրինակին։
— Ղոսպոդա՛, զա՛, — սկսեց թամադան մի առանձին շեշտադրությամբ։
— Զա՛, — կրկնեցին բոլոր հանդիսականները։
— Զդարովիե, — շարունակեց թամադան։
— Զդարովիե, — կրկնեցին բոլորը։
— Նաշեղո։
— Նաշեղո։
— Սմբա՛տա։
— Սմբա՛տա։
— Բարխուդա՛րիչա։
— Բարխուդա՛րիչա։
— Վի՛պիոմ։
