մեխված տեղն ու տեղը։ Այս անգամ խոսողները երկու երիտասարդներ էին, որ գինու ազդեցությունից հազիվ կարողանում էին ոտքի վրա կանգնել։ Ռուստամը կանգնած էր նրանց հետևում, այնպես որ չէր նկատվում։
— Քեզ ասում եմ մինչև կոկորդը, այ մինչև այստեղ, — ասում էր խոսողներից մեկը, ձեռով ցույց տալով յուր կոկորդը։
— Ա՛ քիշի, չէ՞, ցըը՛ ցըը՛։
— Դու մեռնես, եթե սուտ ասեմ։
— Հապա նրան թողած, ինչի՞ դրան եկավ։
— Փահ, երեխա ե՞ս, հապա հե՞րը։
— Չուզե՞ց։
— Չէէ՛։
— Խեղճ աղջիկ, հիմա ով է իմանում, սիրտը բլթբլթըմ է։
— Հը՛մ, իսկի խոսք կա՞, չտեսար ինչպես սիրտը գնաց։
— Տեսա, ինչպես չէ, նրան էլ տեսա։
— Տղի՞ն։ Ամա նամարդ ընկերները լավ փախան հաա։
— Ես էլ չեմ հավատում, որ աղջիկը...
— Դու իսկի ջահիլություն չես արե՞լ։ Ադա՛, ջահիլ աղջիկ, ջահիլ տղա, հըմ, — ասաց երիտասարդը, գլուխը խորհրդավոր կերպով շարժելով։
— Աստված մի արասցե, Ռուստամը իմանա հա՛։
Երաժիշտները կրկին պարելու եղանակ հնչեցին, և խոսողները շտապեցին պարի հանդեսը։
Ռուստամի դեմքը թղթի գույն ստացավ, աչքերը վառվեցին, շրթունքները կապտեցին, ծնկները թուլացան, և քիչ մնաց թավալվեր դահլիճի հատակի վրա։
— Ի՞նչ եմ անում, տղամարդ չեմ, ի՞նչ է, — ասաց նա ինքն իրան, աշխատելով անտարբեր ձևանալ։
Նա բեղերը և շրթունքները կրծոտելով, մի քանի վայրկյան մնաց անշարժ։
— Չէ՞, էլի համբերություն է հարկավոր, կարելի է սուտ է, — ասաց նա կրկին ինքն իրան, — կարելի է այս մարդիկ նրանց թշնամիներն
