բայց այս անգամ Ռուստամը նրան վճռողաբար հրամայեց, որ իրան հանգիստ թողնի ու հեռանա մյուս սենյակ։
Դառն էր Սանամի համար այդպես շուտով բաժանվել յուր որդուց, բայց տեսնելով, որ հնար չկա հակառակվելու, վախենալով, որ միգուցե ավելի բարկացնի Ռուստամին, հնազանդվեց և տհաճությամբ հեռացավ յուր սենյակը։ Սանամի և Ռուստամի սենյակները իրարուց բաժանվում էին մի բավական ընդարձակ նախագավթով։
Առանձնանալով Սուսանի հետ, Ռուստամը դուռը կողպեց և հրամայեց Սուսանին ինքնաեռը մի կողմ դնել։ Սուսանը կատարեց նրա հրամանը և, քաշվելով սենյակի մի անկյունը, ձեռները խաչաձև ծալեց կրծքին և դարձյալ սկսեց նայել յուր ամուսնուն։ Մի ժամի չափ Ռուստամը լուռ ու մունջ շրջեց սենյակում։ Սուսանը կամենում էր խոսել, հարցնել Ռուստամին նրա տխրության պատճառը, բայց ամեն անգամ, երբ հայացքը ձգում էր նրա երեսին, լեզուն կապվում էր։ Վերջապես, Ռուստամը դադարեց հետ ու առաջ շրջելուց և հանկարծ շորերով և դաշույնը մեջքին պառկեց անկողնի վրա։
— Մոտեցի՛ր ինձ, — հրամայեց նա Սուսանին։
Սուսանը դողալով մոտեցավ անկողնին և կանգնեց նրա առջև, գլուխը խոնարհած։
— Ձիուն գարի ու դարման տվի՞ր։
— Տվի։
— Շա՞տ։
Շատ։
— Հը՜մ, — ասաց Ռուստամը և լռեց։
— Ինչ փափուկ անկողին է, Սուսան։ Այդ ո՞ւմ համար է։ Սուսանին այնքան զարմացրեց այդ տարօրինակ հարցը, որ չիմացավ ինչ պատասխանե։
— Չես լսո՞ւմ։
— Հը՞մ, — հարցրեց Սուսանը, ավելի ու ավելի զարմանալով։
