— Աա, ուրեմն, հարգելի տիկին, չե՞ք հերքում․․․ ուրեմն այն գարշելին, որին ես հիմարություն արեցի իմ տունն ընդունել, խելքից հանե՞լ է ձեզ։ Նա՞, այն լի՞րբը․․․ Ախ, եթե ես կիմանայի․․․ Անամոթ աղջիկ, ասա՛, ուշ չէ՞․․․
Վարվառեի աչքերի առջև խավարվեց ամեն ինչ, նա ցնցողաբար վեր թռավ տեղից և չոքեց հոր ոտների առջև։
— Հա՛յր, սիրելի, բարեսիրտ հայր, մի՛ անիծեք ինձ, խնայեցեք, ո՛չ, ուշ չէ, հայր, մեղավորն ես եմ․․․
Դառն հեկեկանքը կոկորդում խեղդում էր նրա խոսքերը։ Դողդոջուն ձեռներով նա բռնեց հոր խալաթի փեշերը և մոտեցրեց յուր շրթունքներին։
— Հեռո՛ւ կաց, անիծված, հեռո՛ւ, ասում եմ․․․— բացականչեց բարկությունից խելագարված ծերունին։
Բայց Վարվառեն, հոր փեշերը գրկած, աղերսալի հայացքով նայում էր դեպի վեր, նրա կատաղի դեմքին։
— Հեռացի՛ր․․․— կրկնեց հայրը, հողաթափի ծայրով խփելով աղջկա կրծքին․․․— Գնա՛, սիրի՛ր նրան, սիրեցե՛ք միմյանց, վայելեցե՛ք․․․ թո՛ղ Քիրիշչիեվի պատիվը ցեխի հետ հավասարվի․․․ Թո՛ղ ատեն նրան․․․ Թո՛ղ տեսնողները մատով ցույց տան նրա վրա և զզվանքով երես դարձնեն․․․ Գնա՛, ես աղջիկ չունիմ․․․ Նա մեռավ ինձ համար, ա՜խ, եթե մեռներ մյուսների հասակում․․․ Ի՞նչ էր անում նա այստեղ, ասա, ի՞նչ էր անում այստեղ այն անամոթը․․․
— Նա մեղավոր չէ․․․ զուր եք անիծում նրան․․․
— Մեղավո՜ր չէ, դեռ համարձակվում ես պաշտպանե՞լ նրան։ Նա մեղավոր չէ և այստեղից դուրս է վազում խելագարի պե՞ս, ինձ տեսնելով, չի իմանում որտեղ թաքցնի գլուխը, և մեղավոր չէ։ Հարցրու հարևաններին, նրանք կպատմեն քեզ։ Դու ինչ գիտես, խեղճ ողորմելի, դու անմեղ ես․․․ կիրքն այնքան կուրացրել է Ձեզ, որ չեք նկատել պատուհանից ձեզ նայող ու ծաղրողներին։ Չորանա՜ր քո ծնունդը։
Նա ազատեց յուր փեշերն աղջկա ձեռներից և հեռացավ։ Ձեռները փշրտելով, Վարվառեն կանգնած էր պատի տակ։ Ուժգին շնչառությունից նրա կուրծքը սաստկությամբ բարձրանում էր և