ման եք գալիս վանդակի շուրջը, ո՛չ մեր օղին խմել գիտեք, ո՛չ ձեր կարմիր գինին և ո՛չ էլ երգել մեզ նման․․․
— Գիտեք ի՜նչ «սեղան են սարքում սրանք»,— դարձավ նա մյուսներին,— «օղի՜, գինի՜, խորովա՜ծ և քեֆ մինչև կես գիշեր։ Օտարները ուտում, խմում են․․․։ Սո՞ւտ եմ ասում,— դարձավ դեպի ինձ,— իսկ դուք սուս ու փուս նստում եք նրանց մոտ, կամ երեխայի նման ճոճվում ճոճանակի վրա։
Իմ ծիծաղից վշտացած գնաց նստեց կրկին սեղանի մոտ ու նորից աղմկեցին օդը «Ինձ ու իմ կյանքի հարմար» երգով.
«Не порвать мне, ке разбить вас»…
— Հարկավոր է փշրել շղթաները,— նկատեց նրանցից մեկը և սկսեց հեծկլտալ։
— Ինչպե՞ս փշրել,— հայհոյեց մյուսը,— առանց դրան էլ ուժ չէ մնացել ինձ վրա. ահագին բանջարանոցի աշխատանքն ես եմ կատարում։
— Բանջարանո՜ցը․․․ մե՜ծ բան, բանջարանո՜ցը. իսկ եթե ամուսինդ հարբեցող լիներ,— առանց պատճառի պոռաց երրորդ կինը։
— Սպասեցեք, թողեք խոսքս վերջացնեմ, շղթաներս գիտե՞ք երբ են փշրում.— կանչեց պարտիզպանուհին մեծ դժվարությամբ ծխախոտը թղթի մեջ փաթաթելով։
— Ե՞րբ,— հարցրեց անտարբեր լացողը։
— Երբ որ սատանան գայթակղե,— խորհրդավոր կերպով ասաց պարտիզպանուհին, ճչաց և կողերը բռնելով անցավ առաջ. մյուս կանայք երերալով բարձրացան տեղից և սկսվեց սիրած պարը․․․
Մթնշաղը թևերը փռել էր օդի մեջ։ Թռչունները երեկոյան աղոթքն էին անում։ Ամառանոցներից լսվում էր երեխաների լաց, աղմուկ, սարքվող սեղաններից ամանների ձայն և բոլորովին արբած կանանց խռպոտ.
«Не порвать мне, не разбить вас»—ը։
1908 թ.
Շրջում էր քամին ամայի կիրճում ու վայրագ երգով աշխատում վանել սարսափն իր սրտի։ Նա լսեց հանկարծ մի մեղմ հեծկլտոց, կռացավ, տեսավ սիրուն մի ծաղիկ լալիս է թաքուն.
Քուն չունե՞ս, աղջի՛կ, գիշեր է, քնի՛ր, մի՛ լար, նազելի․․․
— Եղբա՛յր, քարափից վայր գլորվեցին արյունոտ դիեր, տե՛ս,
