ծխախոտ, վեր առաքենք ցավերս։ (Ծխում են)։ Պատերազմից նոր լուր կա՞։
ԱՆՏՈՆ․— Կա, բայց ոչ մխիթարական։ Դրություններս վատ է, ծերուկ․․․
ԾԵՐՈՒԿ․— Բայց զինվորը մեղավոր չէ, լսիր ինձ, ռուս զինվորը ապրել չգիտենալով հանդերձ, գիտե քաջի նման մեռնել։ Ես այդ լավ գիտեմ։ Նա զրկանքին, քաղցին սովոր է ծնված օրից՝ այդ պատճառով դիմացկուն ու համբերատար է պատերազմի դաշտում։ Ահա քեզ հաղթելու գրավականներ․ սակայն գրություններս, ասում ես, վատ է։ Ուրեմն ճակատագիրն է․ նրանից չենք փախչի։ (Անտոնը ձեռքերը գրպանում շրջում է տան առաջ։ Հեռվից երևում է Մարթան՝ ավելի քան ճոխ հագնված։ Անտոնը երջանիկ ժպիտը երեսին նայում է նրան։ Մարթան բարևում է ծերին և տուն մտնում)։
ԾԵՐՈՒԿ․— Սիրուն արջիկ է։ Աստված վկա, կարծես թագուհի լինի։ (Դրդում է Աննային) Տեսա՞ր, նույնիսկ առյուծին չնկատեց․ կեցցես աղջիկ։ Հը, Աննա, նա ո՛չ քեզ է նման, մոլորված, խեղճ ու կրակ, ո՛չ էլ գազան հորը․․․
ԱՆՆԱ․― (Դժգոհ) Նա իմ աղջիկն է, պապ․․․ մի կպչիր նրան․․․
ԾԵՐՈԻԿ.― (Զղջալով) Դե՛հ, լավ, լավ․․․ հանաք արի։ (Դիմում է Անտոնին աղերսանքով)։ Տուր մի քանի կոպեկ, աստված սիրես, ամանը կա, գնամ կոկորդս թրջեմ։ (Անտոնը տալիս է, ծերը հեռանում է)։
ՄԱՐԹԱ.— (Նստում է պատուհանին) Բարև պրոլետար։
(Անտոնը ուրախ մոտենում է և բռնում ձեռքը)։
ԱՆՏՈՆ․― Իսկ ես կարծեցի, թե չտեսար ինձ։
ՄԱՐԹԱ․― Ես քեզ դեռ փողոցի ծայրից նկատեցի, բայց․․․ Գիտե՞ս որտեղից եմ գալիս։
(Անտոնը չի պատասխանում։ Մարթան լուռ դիտում է նրան)։
ՄԱՐԹԱ.— Դու չե՞ս հետաքրքրվում։
ԱՆՏՈՆ․— Ո՛չ, ինձ հետաքրքրում է միայն մարդկանց ո՛ւր գնալը։
ՄԱՐԹԱ․— Ե՞ս էլ մարդ եմ։
ԱՆՏՈՆ․― Իհարկե։
ՄԱՐԹԱ․― Թող ձեռքս։
ԱՆՏՈՆ․— Մի՞թե իրավունք չունեմ ձեռքդ բռնելու։ (Զգույշ համբուրում է)։ Որքան մատանիներ ես հագել, սիրո՞ւմ ես․․․
ՄԱՐԹԱ․― (Անտարբեր) Սիրածս չսիրածս չեմ իմանում։ Հագնում են ուրիշները, ես էլ ետ չեմ մնում նրանցից։
ԱՆՏՈՆ․— (Խուլ ձայնով) Երևի նվերներ են․․․
ՄԱՐԹԱ․— Գրեթե (Մտազբաղ)․ ամեն մարդ իր հիշատակն է թողել։ Քեզ պատահե՞լ է տեսնել մի ավերակ մատուռ, ուր ամեն մի այցելու
